weekendje London

Zomaar spontaan zijn we als gezin een weekendje naar Londen gegaan. We hadden de jongens al een lange tijd geleden beloofd, om ooit eens een keer samen te vliegen. Het was eigenlijk de bedoeling om in de zomervakantie naar een warm land te gaan. Maar alles raakte in een stroomversnelling toen onze jongste zoon, via de spelcomputer, een vriend uit Engeland leerde kennen. Met de Kerst stuurden ze elkaar geschenken en via videochatten waren ze op het laatst bijna dagelijks met elkaar op pad. Zo leerde Daniël ook de vrienden van zijn vriend kennen en er ontstond een gezellige vriendengroep. Ze beloofden elkaar om eens samen een "patatje" te gaan eten.

De vrienden wonen in de wijk Dagenham, bijna 30 km ten westen van het centrum. (Ik had niet in de gaten dat Londen zo groot zou zijn). We gingen kijken of we in de meivakantie misschien een weekendje heen konden gaan, tot ik erachter kwam dat een weekend in de krokusvakantie de helft goedkoper kon zijn. Daarom regelden we op zaterdag de vakantie en konden we vrijdag al op het vliegtuig stappen. We hadden twee kamers geboekt in een prachtig oud hotel tegenover Hydepark. Maar 2 minuten van de Underground. De jongens zouden hun eigen kamer hebben.

De reis verliep voorspoedig. Natuurlijk wel een beetje spannend dat vliegen, maar het duurde gelukkig maar een klein uurtje om van Eelde naar Southend te komen. Daar stapten we op de trein en na een korte rit kwamen we aan op Liverpoolstreet. Hier konden we met de Underground naar ons hotel. Maar wat een mensenmassa, gewoon eng. Zoveel mensen op elkaar gepropt en met een enorme vaart door de tunnels. Niks voor mij. Gelukkig duurde de reis niet lang. We liepen naar het hotel, die aan een brede weg met victoriaanse huizen stond. Wat de jongens opviel was dat de ene dure auto na de andere voorbij reed: Ferrari's, Aston Martins, Rolls Roys, Porsches en 'Lambo's'. Elke auto met wat meer lawaai werd met veel belangstelling gevolgd. We gaan wel eens naar Supercarmeetings maar hier rijden ze je zo in het wild voorbij. Ik vond de taxi's en de dubbeldekkers veel interessanter. Nadat we waren ingecheckt gingen we nog even de stad in. Het was al laat maar alle winkels waren nog open. Wat me opviel was dat de meeste mensen buitenlands waren. Veel zwervers die tegen de dure winkels aanzaten. We gingen even wat eten en liepen toen weer snel terug naar het hotel. Vroeg op bed, want morgen zouden de vrienden elkaar ontmoeten.

Het ontbijt was prima en we gingen met de Underground naar de wijk Dagenham. Daniël werd opgewacht door z'n vriend en later zouden ze de andere vrienden verrassen. Met een tas vol cadeautjes en de afspraak dat we hem later van dit station weer zouden ophalen, liep Daniël met zijn vriendje weg.
Wij stapten weer op de trein en gingen naar het centrum van Londen. Naar St. Paul, langs de Theems naar de Big Ben. Het was schitterend weer. We hebben even wat gegeten en zijn in de loop van de middag weer naar het hotel gegaan. Later in de middag heb ik Daniël geappt wat de plannen waren maar de berichtjes kwamen niet aan. Daarna gebeld maar Daniël nam niet op. Om 17:00 zijn vriendje geappt en gebeld maar ook geen gehoor. Wat moesten we nou... Eindelijk om 17:30 belde Daniël met de telefoon van zijn vriend. Zijn beltegoed was op...grrrr. Ik zat al met spookbeelden over mijn vermiste zoon in deze miljoenenstad. Hij wilde nog even langer blijven en zelfs gaan logeren. Hij had het in ieder geval heel gezellig. We spraken af dat we hem om 19:30 zouden ophalen en gingen in een naastgelegen pub wat eten en drinken (Fish and Chips). Daarna naar het station waar we hadden afgesproken en daar in het donker kwam Daniël aangelopen, ALLEEN. Pfff gelukkig was alles leuk en was alles goed gegaan.

De volgende dag zijn we dan met z'n allen op pad gegaan. Eerst een ochtendwandelingetje door Hyde park en daarna het centrum in. Met de bus naar Piccadilly circus en van daaruit zijn we naar Buckingham Palace gelopen. Samen hebben we een vaartochtje op de Theems gemaakt van de Big Ben (die tot 2021 helemaal ingepakt blijft) naar de Towerbridge. Zo hebben we 'The Big Five' van Londen gezien.

We gingen als tip nog even naar Camden Market maar dat bleek een grote vergissing. Wat een drukte, wat een rotzooi. Eén grote hippiebende, zei mijn oudste zoon. Geen leuke marktkraampjes, maar allemaal alternatieve, agressieve figuren. Vooral de geur van Weed overheerste. We voelden ons er helemaal niet prettig. Het was werkelijk 'The World's End' brrr.

Er stond een rij van mensen die de Underground weer in wilden. Snel hebben we de bus naar het centrum genomen. Zo zie je ook nog wat en het is goedkoper. We stapten toevallig uit bij de Hillsong Church. Maar de dienst was net begonnen, jammer. We zijn wat gaan eten en naar het hotel gegaan. We waren moe. We gingen even uitrusten op onze kamers en daarna met z'n allen de vakantie afsluiten in het barretje van het hotel. Gezellig even zitten en kletsen over alles wat ons allemaal opgevallen was. Wat vooral opviel was... de Toyota Prius. Volgens 'de mannen' een oerlelijke auto die om de paar tellen langsrijdt. Wat jongens al niet opvalt. Ik wist niet eens hoe zo'n ding eruit zag. Nou ja, nu dus wel.

De laatste dag zijn we weer na het ontbijt het park ingelopen. Geweldig hoe de natuur hier al een stukje verder is. De meeste bomen en planten bloeien al. Overal eekhoorntjes en groene papegaaien. Wat een verademing zo midden in de stad. Daarna hebben we onze tassen gepakt en hebben we uitgecheckt. We zijn de stad ingegaan maar hadden niet echt meer een doel. Daniël wilde nog een aandenken aan Londen en heeft voor zichzelf een jasje gekocht. We zijn wat gaan eten en zijn toen naar het vliegveld gegaan. Een uur te vroeg. Maar dat uurtje kwamen we wel door met mensen kijken. Onze vlucht zou om 19:00 vertrekken. Het viel ons op dat er maar weinig mensen waren. Het vliegtuig zou zo niet vol komen. We liepen naar de gate en tot mijn schrik stond daar een klein propellervliegtuig. Huh, zouden we daarmee gaan vliegen? (Was daarom was de prijs van de laatste vlucht zoveel goedkoper?) Toch weer een hele belevenis. We kwamen om 21:00 aan en na een kort ritje waren we alweer thuis. Wat was het, ondanks dat we niet van drukte houden, een fantastisch weekend, die we samen mochten beleven. En dat is voor mij ook het belangrijkste dat je samen bent en samen herinneringen maakt. Ook het mooie weer hielp erg mee om het een onvergetelijke vakantie te laten zijn.

Tip als je naar Londen gaat: koop ter plaatse een Oysterkaart, dat is een ov-chipkaart die op elk station te koop is voor 5 pond. Deze kan je ook op elk station opwaarderen met je bankpas, (europa dekking). Je kan na afloop van je vakantie je geld weer laten terugstorten. Dat kan niet met een Visitor Oysterkaart!, busritjes zijn het goedkoopst rond de 1,50 pond en je hoeft daarbij alleen in te checken, uitchecken hoeft niet. Je ziet dan ook nog wat van de stad. De busritjes kennen een daglimiet, je betaalt dus nooit meer dan een bepaald bedrag. Bij underground check je in voor 5,60 pond en bij het uitchecken wordt het het teveel betaalde geld teruggestort) Hiernaast zie je hoe het werkt. 

Je moet van onder naar boven lezen.

De zoete geur van appelcider van Joanne Bischof,

een ontroerend verhaal over de woordeloze liefde tussen een jonge vrouw en een dove man.

Eens in de zoveel tijd lees je een boek dat bijzonder is. Zo ook de roman:  ‘De zoete geur van appelcider. ‘ Een boek over familie, broederschap en liefde. Het verhaal gaat over de weduwe Aven Norgaard uit Noorwegen. Ze wordt uitgenodigd door Dorothe, de zus van haar overleden man, om naar Virginia te komen om haar te helpen met de opvoeding van haar achterneefjes op  Blackbird  Mountain.  De jongens Jorgan, Thor en Haakon Norgaard blijken bij aankomst niet zo jong meer te zijn en Dorothe blijkt inmiddels te zijn overleden. Toch wordt  haar aanwezigheid en hulp in het huishouden zeer gewaardeerd. Ze maakt al snel kennis met het ruige leven in dit deel van Amerika. Ook in het gezin van de Norgaard spelen er problematische kwesties. Thor is niet alleen doof en stom maar ook verslaafd aan zijn zelfgemaakte cider. Hij probeert zijn pijn te verdrinken maar met Aven’s komst ziet hij een nieuwe toekomst. Kan hij tot haar hart spreken zonder woorden? Of is zijn jongste broer weer degene die hem de liefde ontneemt.

De schrijfstijl van Joanne Bischof is haast een literair werk te noemen. Ze heeft een zeer beeldende schrijfstijl. Het boek leest alsof je naar een film kijkt. Prachtige zinnen die met een paar woorden alles zeggen. Als Aven de jongste broer ontmoet vallen zijn prachtige blauwe ogen haar op en dan staat er: “Zijn ogen verloren aan charme terwijl ze over haar heen gleden.” Emoties die te herkennen zijn aan kleine non verbale bewegingen worden met een paar woorden neergezet. Helemaal knap vind ik de omschrijvingen van gebarentaal. Door het boek komt de wereld van de doven tot leven. Zaken waar ik, als horende,  nooit over nagedacht heb. Hoe leer je woorden uitspreken als je niet kan horen wat je zegt? Gebarentaal kent geen lidwoorden of vormen van ‘zijn’. Vooral gezichtsuitdrukkingen geven de gebaren betekenis, cynisch, grappig of gemeend. Heel knap om deze wereld zo beeldend en boeiend tot uitdrukking te brengen. Het verhaal tikt veel onderwerpen aan en heeft meerdere lagen en toch is het verhaal één geheel en leest het lekker weg. Dit boek krijgt volgens de schrijfster ook een vervolg en ik kan niet wachten tot het volgende deel uitkomt.

(Tip: Nadat ik dit boek had uitgelezen kwam ik in de Bieb een ander boek tegen dat over dit onderwerp gaat. Het is de roman van Deeanne Gist 'Het hart op de lippen'. Het gaat over de jonge Cullen McNamara, die merkt dat hij langzaamaan doof begint te worden. Om zijn uitvinding op de wereldtentoonstelling aan de man te kunnen brengen zoekt hij de hulp van een lerares die dove kinderen lesgeeft.  Doven werden in die tijd (1890) niet voor vol aan gezien en het was de taak van de onderwijzer de doven zo normaal mogelijk te laten functioneren, door ze te leren praten en liplezen. Hierdoor zou hun doofheid niet opvallen en ze een zo normaal mogelijk leven kunnen leiden. Een heerlijk humoristische roman met een inkijkje hoe men vroeger met dove mensen omging.)