De zoete geur van appelcider van Joanne Bischof,

een ontroerend verhaal over de woordeloze liefde tussen een jonge vrouw en een dove man.

Eens in de zoveel tijd lees je een boek dat bijzonder is. Zo ook de roman:  ‘De zoete geur van appelcider. ‘ Een boek over familie, broederschap en liefde. Het verhaal gaat over de weduwe Aven Norgaard uit Noorwegen. Ze wordt uitgenodigd door Dorothe, de zus van haar overleden man, om naar Virginia te komen om haar te helpen met de opvoeding van haar achterneefjes op  Blackbird  Mountain.  De jongens Jorgan, Thor en Haakon Norgaard blijken bij aankomst niet zo jong meer te zijn en Dorothe blijkt inmiddels te zijn overleden. Toch wordt  haar aanwezigheid en hulp in het huishouden zeer gewaardeerd. Ze maakt al snel kennis met het ruige leven in dit deel van Amerika. Ook in het gezin van de Norgaard spelen er problematische kwesties. Thor is niet alleen doof en stom maar ook verslaafd aan zijn zelfgemaakte cider. Hij probeert zijn pijn te verdrinken maar met Aven’s komst ziet hij een nieuwe toekomst. Kan hij tot haar hart spreken zonder woorden? Of is zijn jongste broer weer degene die hem de liefde ontneemt.

De schrijfstijl van Joanne Bischof is haast een literair werk te noemen. Ze heeft een zeer beeldende schrijfstijl. Het boek leest alsof je naar een film kijkt. Prachtige zinnen die met een paar woorden alles zeggen. Als Aven de jongste broer ontmoet vallen zijn prachtige blauwe ogen haar op en dan staat er: “Zijn ogen verloren aan charme terwijl ze over haar heen gleden.” Emoties die te herkennen zijn aan kleine non verbale bewegingen worden met een paar woorden neergezet. Helemaal knap vind ik de omschrijvingen van gebarentaal. Door het boek komt de wereld van de doven tot leven. Zaken waar ik, als horende,  nooit over nagedacht heb. Hoe leer je woorden uitspreken als je niet kan horen wat je zegt? Gebarentaal kent geen lidwoorden of vormen van ‘zijn’. Vooral gezichtsuitdrukkingen geven de gebaren betekenis, cynisch, grappig of gemeend. Heel knap om deze wereld zo beeldend en boeiend tot uitdrukking te brengen. Het verhaal tikt veel onderwerpen aan en heeft meerdere lagen en toch is het verhaal één geheel en leest het lekker weg. Dit boek krijgt volgens de schrijfster ook een vervolg en ik kan niet wachten tot het volgende deel uitkomt.

(Tip: Nadat ik dit boek had uitgelezen kwam ik in de Bieb een ander boek tegen dat over dit onderwerp gaat. Het is de roman van Deeanne Gist 'Het hart op de lippen'. Het gaat over de jonge Cullen McNamara, die merkt dat hij langzaamaan doof begint te worden. Om zijn uitvinding op de wereldtentoonstelling aan de man te kunnen brengen zoekt hij de hulp van een lerares die dove kinderen lesgeeft.  Doven werden in die tijd (1890) niet voor vol aan gezien en het was de taak van de onderwijzer de doven zo normaal mogelijk te laten functioneren, door ze te leren praten en liplezen. Hierdoor zou hun doofheid niet opvallen en ze een zo normaal mogelijk leven kunnen leiden. Een heerlijk humoristische roman met een inkijkje hoe men vroeger met dove mensen omging.)