Laat je vreugde niet roven.

"Je zou je erg schamen  als je wist dat de ervaringen die jij tegenslag noemt, nutteloze verstoringen, vervelende ergernissen wat die in werkelijkheid zijn. Je zou je realiseren dat je geklaag daarover niets meer of minder dan godslastering zijn - al is dat nooit in je opgekomen. Niets gebeurt er met je zonder God en toch verwensen (Gods) kinderen die dingen omdat ze niet weten wat ze werkelijk zijn".

(J. de Caussade) 

Wat word je voor mens als je geen teleurstellingen kent en nooit je hoofd stoot? Als alles van een leien dakje zou gaan. Zou je daar een beter mens van worden? Tegenslagen, ze zetten je stil bij dingen die echt belangrijk zijn en zorgen er voor dat je  andere wegen gaat zoeken. Ze kunnen je extra kosten en moeite geven maar jij hebt de keuze hoe je hier mee omgaat. We kunnen het aanvaarden en blijven vertrouwen op Gods liefdevolle nabijheid en kracht of we kunnen gaan klagen en mopperen. 

Denk aan het volk Israël. Ze waren nog maar net bekomen van de wonderbaarlijke bevrijding uit Egypte. Ze waren op een wonderlijke wijze de zee overgestoken. Maar nu in de woestijn was er geen water. Ze hadden naar hun gevoel alle reden om te klagen. Water is van levensbelang maar God had een ander plan. Hij wilde het volk Zijn kracht tonen. Waren ze nu al Zijn nabijheid en zorg vergeten? Mochten ze ook nu niet blijven vertrouwen? 

Zo mogen ook wij blijven vertrouwen. Niet dat ik wil beweren dat teleurstellingen door God zijn gewild. Maar Hij is er wel bij en weet er van. Hij wil betrokken zijn bij jouw handelen. Jouw gevoelens. Je mag het met Hem delen en kijken naar een andere weg. De weg van dankbaarheid. 

Tegenslagen laten ons zien wat we zijn, feilbare mensen, die leven in een onvolmaakte wereld. Niet om daar onze identiteit uit te halen, maar om ons te verlossen van ons ik-gerichte leven. Om ons nederig te maken en afhankelijker van Gods zorg. Dat we ondanks alles op Hem blijven vertrouwen. Hem blijven danken. Laat je vreugde niet roven! Hij is bij je. Hij ziet waar je doorheen gaat. 

Te vaak zien we tegenslagen als een overwinning van het kwaad. Maar bij God lopen de dingen niet uit de hand. Als dingen uit onze controle vallen heeft God 

nog steeds de controle. Zelfs of misschien wel juist in de situaties die we niet meer in de hand hebben daar kan God Zijn kracht tonen. Daarom mogen we ook blijven danken onder alles. 

Wij zijn beperkt en weten niet wat het beste voor ons is. Ik heb het wel eens eerder gepost maar hieronder nog eens het verhaal van de Chinese boer. 

In het begin van de 19e eeuw leefde er in China een boer. Hij was tevreden met zijn leven en genoot van iedere dag. De boer had zeven prachtige paarden waar hij goed voor zorgde en waar hij veel van hield. De paarden leverden hem geld op doordat hij ze werk liet doen voor anderen. Op die manier voorzag hij in zijn levensonderhoud en in dat van zijn familie.

Op een dag liepen twee van zijn paarden weg. Zomaar de bergen in. Iedereen in het dorp kwam naar de boer en leefde mee. "Wat erg voor je", "Wat vervelend" ,"Je zult wel balen". Maar de boer zei "Ik weet niet of het goed of slecht is dat mijn paarden zijn weggelopen".

Na een week kwamen de twee paarden weer terug bij de boer en ze hadden vijf wilde paarden meegenomen uit de bergen. De dorpelingen waren erg blij voor de boer en feliciteerden hem met dit geluk. De boer zei "Ik weet niet of het goed of slecht is dat ik nu vijf wilde paarden erbij heb".

Twee dagen later ging de zoon van de boer de wilde paarden temmen. Toen hij op het tweede paard zat, steigerde deze zo wild, dat de zoon van het paard viel en beide benen brak. Weer kwamen de dorpelingen langs om mee te leven met de boer. Ze vonden het vreselijk wat er met zijn zoon was gebeurd. De boer zei "Ik weet niet of het goed of slecht is dat mijn zoon van het paard is gevallen".

Twee weken later kwam China in oorlog en werden alle jonge mannen opgeroepen om in het leger te komen. Ook in het dorp van de boer kwamen de soldaten langs om de jongens op te halen. Toen ze bij de boer kwamen en zagen dat zijn zoon twee benen had gebroken, lieten ze de zoon thuis bij de boer. De dorpelingen waren weer helemaal blij voor de boer, maar de boer zei alleen "Ik weet niet of het goed of slecht is dat mijn zoon niet in het leger hoeft".

Zo mogen ook wij steeds weer tot de ontdekking komen dat wij als mensen niet weten wat goed of slecht voor ons is. We moeten ons leven steeds weer richten op Gods weg en steeds meer gaan lijken op Jezus, die zei: "zonder de Vader kan ik niets doen" 

wat moet ik doen?

Neem wat van u is, en vertrek. Ik wil aan hem die het laatst kwam , hetzelfde geven als aan u.  Of is het mij niet geoorloofd met het mijne te doen wat ik wil? Of bent u afgunstig omdat ik goed ben? Zo zullen de laatsten de eersten zijn, en de eersten de laatsten; want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren.

(Mattheüs 20:14‭-‬16 HSV) 

Het verhaal van de werkers in de wijngaard. Het is een gelijkenis over het Koninkrijk van de Hemel die volgt op de ontmoeting met de rijke jongeling. Zijn vraag was: "Wat moet ik doen om in de hemel te komen?" Hij had zich aan de wet gehouden, wat moest hij nu nog meer doen. Jezus zegt dat Hij alles moet verkopen en Hem moet volgen. Maar alles opgeven? Nee dat kon hij niet. 

Dan vraagt Petrus wat zal dan ons loon wezen want wij hebben wel alles opgegeven? Jezus antwoord dat de mensen die nu in de ogen van de wereld belangrijk zijn zullen in de hemel het minst belangrijk zijn en de mensen die nu de minsten zijn dan het belangrijkste zullen zijn. 

Het moet bij ons helemaal niet draaien om wat we zullen ontvangen. Dat moet niet het doel van ons werken zijn. Wees gerust er staat dat je honderdmaal terug zult ontvangen maar dat moet niet de motivatie zijn van ons doen. 

Hierna volgt dus de gelijkenis van de werkers. Telkens weer haalt de landeigenaar nieuwe werkers van het marktplein. Om 9 uur, 12 uur, 15 uur en 17 uur. Werkers die niemand wil hebben geeft hij werk. Met de werkers die al vroeg in de morgen zijn begonnen is een bedrag afgesproken maar als ze zien dat de mensen die maar 1 uur hebben gewerkt datzelfde bedrag krijgen worden ze boos. Verdienen ze niet om meer te krijgen? Genade is oneerlijk. 

Heer wat moeten we doen en wat zullen verdienen? Praktische vragen. Als we iets doen dan moet het wel iets opleveren. Eigenlijk moet onze hele houding veranderen en moeten we ons gaan afvragen: Doen we onze werken om iets te verdienen (geld, respect en aanzien) of doen we ze om lief te hebben, omdat we er blij van worden. Omdat God er blij van wordt. 

Moeten we niet wat meer gaan lijken op die landeigenaar die gaf wat niet verdient was. God heeft de blijmoedig gever lief. Kunnen wij ook blij zijn voor die ander die genade ontvangt? 

Het draait niet meer om ons doen, maar om wat God voor en door ons doet. Als we niet langer voor onszelf leven, maar voor Hem, die ons liefheeft. Dan draait het niet langer om loon of verdienen. Maar om de vreugde van het delen en het geven. 

Het gaat dan niet om wat wij moeten doen maar om te vertrouwen op wat God heeft gedaan. 

traditie of toewijding

Iemand zei eens: "tradities zijn het levende geloof van de doden en het dode geloof van de levenden" . 

Dat is wel heel erg kort door de bocht. Tradities en gewoonten geven ons leven regelmaat. Ze laten ons steeds weer terug te komen op iets wat we niet moeten vergeten. Het geeft richting en doel. Elke dag, week of jaar weer herhalen we datgene dat belangrijk voor ons is. (stille tijd, de liturgie van een kerkdienst en de jaarlijkse feestdagen) 

Maar aan de andere kant kunnen tradities ook onze verlangens en toewijding veranderen in een gedachteloze verplichting. Het kan je gedachten en je hart losmaken van je handelen. Ze kunnen spontane acties in de weg zitten en kunnen je hoogmoedig en veroordelend maken (Ik heb mijn plicht gedaan). Hierdoor kan je Gods liefde en genade uit het oog verliezen.

Tradities kunnen onze zichtbare daden zuiveren maar ons van binnen onveranderd laten en daarmee een verkeerd gevoel van rechtvaardigheid geven. De motivatie voor een goede daad zal van binnenuit moeten komen. Uit liefde en barmhartigheid en niet uit plichtsbesef.

We moeten steeds bedenken dat tradities een middel zijn en niet het doel. Steeds moeten we ons blijven afvragen of een bepaalde gewoonte of regel ons wel leidt in een goede relatie met God en de ander. 

We kunnen God op een afstand zetten, doordat je door je eigen kracht Gods liefde wil verdienen. We verwisselen onze liefdevolle toewijding in voor een zakelijk verdienmodel. Maar al ons werk moet geen menselijke poging worden om naar God op te klimmen. Al ons goede zal nooit genoeg zijn. Het gaat om je overgeven aan God. Leven in een liefdevolle relatie met Hem. Maar het is voor ons gemakkelijker om op de automatische piloot te leven en te doen wat je denkt te moeten doen. 

God richt zich op wie je bent, wat er leeft in je hart. Als we uit Gods barmhartigheid en genade gaan leven dan worden we vanzelf vergevingsgezind, durven we ons kwetsbaar op te stellen en hoeven we niet de schijn op te houden. Tradities zijn niet verkeerd maar je moet er voor blijven waken dat je hart erbij betrokken blijft. Je hart dat moet in liefde blijven kloppen zodat de werken die je doet geen dode werken blijken te zijn. 

Het zijn dode werken als we onze liefdesrelatie met God inruilen voor een verdienrelatie. Als we ons hart losmaken van ons handelen. Blijf God overal bij betrekken en blijf je bewust van wat, hoe en waarom je iets doet.

Kom in Mijn rust

Vanochtend was ik alvast de drukke dag aan het overdenken. Het maakte me onrustig. Maar ineens was er een zinnetje in mijn hart. "Kom in mijn RUST". Van het ene op het andere moment was het net of er een zware last van me af werd getild. Ja, ik mag samen met God de dag doornemen. Alles met Hem delen. Zelfs de kleine, in mijn ogen, onbenullige dingen. God wil betrokken zijn, want ik ben van Hem. In een liefdevolle relatie wil je ook bij elkaar betrokken zijn en dingen delen. Voor elkaar zorgen en zo wil God dat ook. Zorgen als een liefdevolle Vader. 

We kunnen lichter leven als we alles waar we zwaar aan tillen (zorgen, stress, zonden) overgeven aan God en ook als we diep van binnen gaan beseffen dat we zelf niks kunnen dragen. 

Later die dag op weg naar een afspraak voelde ik me weer onrustig worden. Dit keer zei ik tegen mezelf "Ik mag komen in Uw Rust". Ik hoef me niet te haasten maar mag met volle aandacht naar mijn taken kijken en mag hierin mezelf zijn. Geliefd kind van God. U bent erbij en leidt mij op een volmaakte wijze. De rust kwam terug. Steeds als je, je bewust steeds weer richt op God en niet op de omstandigheden. 

"Verricht je werk (al je taken) van harte als voor de HEERE" . Staat er in de Bijbel. Al ons werk is voor Hem maar ook door Hem. Onze "godsdienst" is niets waard als we nog denken God te kunnen dienen. Het is niet onze godsdienst maar alles draait om Gods dienst aan, in en door ons. Niet meer in eigen kracht maar leven in overgave. Hij roept ons in Zijn rust. Dat betekent niet dat we niks doen maar dat we God toestaan door ons heen te werken met Zijn rust, liefde en wijsheid. 

We kunnen ons vol vertrouwen volledig overgeven omdat we leven in de handen van een goede God. God is betrokken bij ons leven. Wees niet bang staat er telkens weer. Ik ben erbij. God wil ons leiden. 

Als wij ons helemaal overgeven aan Hem dan komen we in Zijn rust. Dan gaan we ook beseffen we dat we niks meer hebben om bang voor te zijn. In Gods kracht mogen we verder gaan. We sterven aan onszelf om voor Hem te leven. Eindelijk zijn we dan echt vrij, want ik ben van Hem. Dat is God's rust. Tot je doel komen in Hem. 

Mooi getuigenis : God wil betrokken zijn.