De Here zal voor u strijden, en gij zult stil zijn. Exodus 14:14
Des te ouder de kinderen worden des te moeilijker wordt het om iets van het geloof mee te geven. Van jongs af aan hebben we samen over het geloof boeken gelezen, liedjes gezongen en gebeden maar nu in de pubertijd moeten ze van dit soort dingen niet veel meer hebben. Vooral zingen is taboe. De hele stapel christelijke cdtjes mocht ik na het opruimen van hun kamers meenemen en ligt nu beneden in een hoekje te verstoffen. De tieners krijgen een eigen smaak en voorkeur en het liefst niet die van hun ouders. Ze trekken op met leeftijdsgenoten. De wereld, gaat mede door social media, steeds meer voor ze open. Ze begeven zich op wegen waar we ze als ouders liever niet zien gaan. Maar ook zij moeten hun eigen fouten maken. Je opvoedende rol blijft natuurlijk maar krijgt steeds minder invloed doordat het overstemd wordt door alle geluiden van deze wereld.
Toch is het geloof niet verdwenen. Het krijgt een andere vorm. De kinderlijke manier veranderd in een pubermanier. Bidden is iets wat ik nog wel voor de jongens mag doen. Al krijg ik soms het gevoel dat ze denken dat het een soort toverspreuken zijn om een leuke/succesvolle dag af te dwingen. Ik probeer dan ook tijdens het bidden om zoveel de aandacht te richten op Gods liefde en werk door ons heen en dat zijn vrede er mag zijn onder alle omstandigheden. En in de auto mogen de cd's van van Martijn Buwalda, Trinity, Christiaan Verwoerd en Hanne de Vries is nog worden gedraaid.
Aan tafel lezen we nu de Bijbel in straattaal. Ja, die bestaat echt. Mijn jongste zoon mocht mij helpen in de evangelische Boektiek en zag daar deze Straatbijbel liggen. Het leek hem wel leuk om deze Bijbel aan tafel te gaan lezen. Het boek heet: 'Genesis, hoe die torrie begon' van Daniël Wolf. Ook al hebben mijn tieners niet zoveel met straattaal, toch spreekt die Bijbel ze wel heel erg aan. Niet alleen het verhaal maar ook de uitleg maakt dat de Bijbel heel dichtbij komt. Ik vond de Straattaal Bijbel in het begin een beetje oneerbiedig maar nu ik heb gemerkt met hoeveel liefde en aandacht het is gemaakt heb ik er steeds meer bewondering voor. Echt een aanrader
Het is een uitdaging om steeds weer nieuwe manieren te vinden die pubers aan zal spreken. Maar het belangrijkste van alles is dat we het geloof voor blijven leven. Laten zien hoe echt en belangrijk het geloof voor ons is. De pubers leren bidden, zingen en Bijbel lezen is belangrijk maar kan niet afgedwongen worden. Het moet een verlangen worden, niet meer van buitenaf maar van binnenuit. Dus naast het voorleven is bidden vóór je tiener het allerbelangrijkste. Het is niet ons werk maar Gods werk. Alleen Zijn Geest kan een mens overtuigen.
En boven alles merk ik dat God de jongens niet loslaat en soms door kleine knipoogjes laat zien dat Hij met ze bezig is. Als bijvoorbeeld een preek of verhaal 'toevallig' over iets gaat waar ze zich net mee bezig houden. Deze knipoogjes geven me rust zodat ik me meer kan ontspannen. De kinderen worden ouder en gaan op een andere manier om met het geloof. Het kinderlijke verdwijnt en het is een uitdaging om het op een manier te brengen die pubers aanspreekt. Eens zullen ze ook deze periode weer achter zich laten. En ook al begeven zich soms op verkeerde wegen, God laat ze niet los. Zij zijn veilig in Zijn Vaderhand. Dus als tip voor mezelf en jou: bid, ontspan en vertrouw.
Net toen ik deze blog af had kwam ik het lied van Christiaan Verwoerd tegen. Klaar met geloven. Prachtig hoe hij verwoord waar de pubers mee bezig zijn. Geloven een moeten? of veranderd het naar een verlangen.
‘Laat u niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede.’ (Romeinen 12:21)
Als je, je ogen sluit en naar binnen kijkt, wat zie je dan? Zie je alleen de donkere schaduwen of zie je Gods licht schijnen over je leven. Aanvaard je, dat je aanvaard bent en kan je ook jezelf genadig zijn? Deze vragen lopen als een rode draad door het nieuwste boek van Elizabeth Musser.
‘Als ik mijn ogen sluit’ is een meeslepend en spannend verhaal over mensen, die door hun keuzes hun leven proberen te sturen. Ieder handelt naar zijn eigen recht en reden, waardoor ze beslissingen maken, die hun levens ingrijpend veranderen. Toch kan een verkeerde keuze ten goede keren en kan God zijn genade, door mensen heen, tonen aan een gebroken wereld.
Vaak ontdekken mensen pas aan het eind van hun krachten hoe ze het stuur van hun leven werkelijk kunnen overgeven.
Henry wil zijn zoon Jase redden door op dubieuze manieren aan geld te komen, hierbij raakt hij verweven met het leven van de schrijfster Josephine. Zij inspireert hem om hoop te vinden. Josephine zelf kan Gods liefde en genade niet eigen maken door de duisternis, die haar geluk en succes steeds weer overschaduwt. Door haar fans wordt ze op handen gedragen maar negatieve gedachten blijven haar kwellen. Haar dochter Paige probeert ondertussen de duistere geheimen te ontraffelen, die haar vader verborgen probeert te houden.
‘Als ik mijn ogen sluit’ is een roman met verrassende wendingen. Het verhaal volgt drie levenslijnen en belicht daarmee drie kanten van het verhaal. Ook wisselt het verhaal steeds tussen het heden en het verleden, waardoor je de personen en hun motieven steeds beter gaat begrijpen. Ondanks de wisselingen is het boek makkelijk te volgen en leest het verhaal als een spannende detective met een mooie boodschap over genade, vergeving en overgave. Ik heb genoten van het eerlijke verhaal waarbij weer eens duidelijk wordt dat je de ander niet te snel moet veroordelen.
Elizabeth Musser is naast romanschrijfster ook samen met haar man pastoraal begeleider van zendingswerkers in Europa. Een druk en hectisch leven. Ze is erg open over haar eigen worstelingen. Ook in dit boek zit haar eigen verhaal verweven. Ze schuwt het niet om over moeilijke thema’s te schrijven en noemt haar boeken ‘entertainment met een ziel. ’ Musser schreef al vele succesvolle romans, waaronder 'Aan de andere kant van de bergen' en 'Dichterbij dan je denkt'. Samen met haar man Paul woont ze in Lyon in Zuid-Frankrijk.
‘Mijn duif in de rotskloof, verscholen in de bergwand, laat mij je gezicht zien, laat mij luisteren naar je stem, want je stem is zo lieflijk, je gezicht zo bekoorlijk. ‘ – Hooglied 2:14
Op 3 oktober 2011 was de dag van mijn eerste blogje. Nu 7 jaar later weet ik nog regelmatig berichtjes te plaatsen. Meestal schrijf ik een berichtje als ik iets beleefd heb of iets wil onthouden. Een plek vol ontdekkingen en mooie herinneringen. Zowel hele eenvoudige dagelijkse dingen zoals persoonlijke herinneringen, lekkere recepten of mooie boeken maar ook meer diepere dingen zoals ontdekkingen die ik vind in de Bijbel, preek of een 'geestelijke' ervaring. In de eerste plaats schrijf ik vooral voor mezelf (om dingen niet te vergeten) en daarnaast voor iedereen die het interessant of leuk vindt om te lezen. Voor dit 7 jarig jubileum een verhaal over relaties en de moed om kwetsbaar te zijn.. De moed om uit de schuilplaats te komen waar liefde vertrapt kan worden...of tot bloei komt.
Copyright Daniël
'Dus je houd van mij?' (een verhaal)
Al een heel weekend hadden ze samen doorgebracht. Ze hadden elkaar ontmoet in de kerk. Hij was drummer en zij zong samen met zijn zus in het aanbiddingsteam van de kerk. Nu waren nu samen het weekend weggeweest met de jeugdgroep. Als leiding hadden ze de handen vol gehad om de tieners mee te krijgen naar alle georganiseerde activiteiten van het jeugdkamp. Toch hadden ze even tijd gehad om samen een ijsje te halen in het nabijgelegen stadje. Ze hadden gepraat over de toekomst en daar lopend door het park had Jeroen ook hele persoonlijke vragen gesteld. Ze durfde het eigenlijk niet te hopen. Zou hij werkelijk een relatie met haar willen hebben? Hij was veel ouder en had een ruig leven achter de rug. Ze was de 30 al gepasseerd en had nog nooit een serieuze relatie gehad. Altijd als iemand te dicht bij kwam verbrak ze de relatie. Eigenlijk had ze zich er al bij neergelegd dat ze alleenstaand zou blijven. Maar Jeroen was anders. Hij drong zichzelf niet op en deed zich niet anders voor dan hij was. Ze was bang teveel te hopen. Bang om deze fijne vriendschap stuk te maken.
Na het weekend hadden ze afgesproken om samen door te rijden naar het kasteel van zijn oom. Een kleine minivakantie om bij te komen van alle drukte. Nu waren ze er bijna. Ze hadden onderweg gepraat over van alles en nog wat. Ze was moe van het weekend. en van de spanning en dan ineens zijn vraag: 'Hoe moet ik je zomenteen voorstellen aan mijn oom?' Hij keek haar plagend aan. Ze voelde dat haar wangen begonnen te gloeien. Nu moest ze kleur bekennen. Zou hij haar echt zien, als meer dan een vriendin? Nu moest het hoge woord er uit. Maar ze durfde niet en in plaats van een antwoord stelde ze een vraag: 'Dus je houdt van mij?' Nu moest hij wel eerlijk zijn... 'Ja, al een hele lange tijd.' Maar ik wil je niet kwijt als vriendin.' Verdere uitleg was niet meer mogelijk want ze reden de oprit van het kasteel al op en zijn oom kwam hen al lachend tegemoet lopen. Twee grote rottweilers aan zijn zijde. Op zijn hoofd een grote hoed en zijn haren in een lange staart. Een markante verschijning met zachte vriendelijk ogen. Dezelfde vriendelijke ogen als Jeroen. Ze liet zich hartelijk begroeten door een stevige omarming. Ze stelde zich voor als Sara, vriendin van Jeroen. 'In de zin van geliefde' vroeg oom Herder en keek Jeroen verrast en vol blijdschap aan. Ze knikten lachend naar elkaar. 'Jullie hebben allebei een goede keus gemaakt, ja, ja, als je samen Gods weg gaat maak je grote dingen mee.' Onder de koffie vertelde oom Herder over de tijd dat Jeroen in een moeilijke tijd onderdak bij hem had gezocht en Jeroen hem had geholpen met de verbouwing van het kasteel. In die tijd had Jeroen gekozen om zijn leven om te gooien en helemaal voor God te gaan leven. Zijn vriendin had hem om die reden verlaten en hij was daarna alles kwijtgeraakt.
Later die avond toen ze alleen waren vertelde Jeroen hoe bijzonder zijn eigen ouders hun relatie waren begonnen. Het was begonnen met de vraag van zijn vader aan zijn moeder of ze ook in God geloofde. Voor zij beiden hun relatie met elkaar waren begonnen waren ze eerst samen gaan bidden. Deze traditie wilde Jeroen nieuw leven in blazen. De relaties die Jeroen hiervoor had gehad, had hij God er nooit bij betrokken. Samen gingen ze bidden of God deze relatie wilde zegenen. Het was een bijzonder moment. Sara had nooit mensen lang om haar heen kunnen verdragen maar bij Jeroen kon ze voor het eerst echt zichzelf zijn, zich ontspannen en God was erbij. Samen wandelden ze door de bloeiende kersengaard en bleven tot in de late uurtjes in de tuin zitten praten. De week vloog om. Nooit zou ze het begin van haar relatie met Jeroen vergeten. Nu al 7 jaar geleden.
'Dus je houdt van mij?'
