Op weg naar huis

Het heeft even geduurd maar eindelijk weer eens tijd voor een nieuwe blog. De vakantie is voorbij. We kijken terug met een lach en een traan, want ongeluk en zorgen nemen geen vakantie. We hebben plezier gehad maar ook problemen.

Het fijne van op vakantie gaan is dat je als gezin weer naar elkaar toegroeit. Je merkt toch dat in je in het drukke ritme van het leven ieder op een eiland gaat zitten en druk is met zijn eigen bezigheden. Maar in de vakantie is er weer ruimte en oog voor elkaar. We hebben samen genoten van de prachtige natuur in Oostenrijk. We hebben gewandeld geklommen, gezwommen, gefietst, gerodeld en gekard. Al met al een hele actieve vakantie.

Toch waren er ook zorgen en problemen. We kregen te maken met een ongeluk. Mijn moeder zou tijdens onze vakantie naar Oostenrijk in ons huisje in Duitsland logeren. We liepen 's avonds nog even over het park toen uit het niets een loslopende pitbull ons aanviel. Hij rende mijn zoon en het kleine hondje van mijn moeder achterna met daarachter een wild schreeuwde man. Van schrik viel mijn moeder en zij bleef liggen. Verschrikkelijk wat er dan allemaal door je heen gaat. De hond heeft de aanval niet doorgezet en mijn zoon en de hond bleven gespaard. Maar mijn moeder had haar arm gebroken en is de volgende dag naar huis gegaan. Het zag er allemaal veel erger uit en het is een wonder dat het allemaal zo goed afgelopen is. Met de schrik in de benen en vol zorgen zijn we toch op vakantie gegaan. Alle drukke activiteiten waren een goede manier om alle zorgen te vergeten. Toch merk ik dat ik wat angstiger wat down ben. Het maakt dat ik elke dag bewust mijn lasten moet delen met de Heer. Hij geeft werkelijke rust en vrede ondanks alle omstandigheden.

Voor de vakantie was er zorg en stress om de gezondheid van mijn man Achteraf viel het gelukkig mee. Maar helaas zitten we inmiddels voor een ander probleem opnieuw in de medische molen en draaien we verplicht onze rondjes weer mee. Ook is in de vakantie plotseling een kennis van mijn eigen leeftijd overleden. Dat zet je wel weer aan het denken.

We kunnen reizen en samen heerlijke dingen beleven. We kunnen overweldigd worden door Gods geweldige schepping en verlangen naar heelheid, geborgenheid en schoonheid maar hier op aarde hoe mooi ook, is alles maar tijdelijk. We zien in de schepping en onze relatie met elkaar glimpjes van hoe God het heeft bedoeld. Zijn zichtbare majesteit en liefdevolle zorg.
Onze lichamelijke tent wordt langzaam steeds meer afgebroken. We voelen ons steeds minder thuis in deze wereld. Deze wereld is niet ons thuis, we zijn op weg naar ons echte huis. De plek waar we werkelijk thuis zullen zijn. Steeds meer moeten we in deze wereld loslaten (gezondheid, werk, relaties) Er blijft er steeds minder over waar we op kunnen steunen. Tot de enig steun overblijft. God zelf. Hij zal ons nooit begeven of verlaten. Hij is nabij of we nu hier 'in den vreemde zijn' of thuis bij Hem. Hij laat ons nooit los.

"Wij weten dat wanneer onze aardse tent, het lichaam waarin wij wonen, wordt afgebroken, we van God een woning krijgen: een eeuwige, niet door mensenhanden gemaakte woning in de hemel. Wij zuchten in onze aardse ​tent​ en zouden willen dat onze hemelse woning er nu al over wordt aangetrokken. We zijn er echter zeker van dat we ook ontkleed niet naakt zullen zijn. Zolang we in onze aardse ​tent​ verblijven zuchten we onder een zware last, omdat we niet willen dat deze ​kleding​ wordt uitgetrokken; we willen dat er nieuwe over wordt aangetrokken, zodat het sterfelijke door het leven wordt verslonden. Hiervoor heeft God zelf ons gereedgemaakt, door ons de Geest als onderpand te geven. Dus wij blijven altijd vol goede moed, ook al weten we dat zolang dit lichaam onze woning is, we ver van de ​Heer​ wonen. We leven in vertrouwen op God; wat komen gaat is nog niet zichtbaar." (2 Kor 5:1-7)

Toch blijft er een heerlijke belofte: "Ook al gaat ons uiterlijke bestaan verloren, ons binnenste wordt van dag tot dag vernieuwd." (2 Kor 4:16)