Bij het schrijven van de vorige blog kwam de coronacrisis wel wat dichterbij (Italië en Duitsland) maar was nog niet in Nederland. Nu een week nadat de scholen, horeca en kerken gesloten zijn en veel mensen thuiswerken is het alsof we in een andere realiteit zijn beland.
De natuur gaat door en komt na een lange tijd van rust weer tot leven, maar ons leven staat stil. Vorige week zijn we nog bij familie op bezoek geweest en spraken af dat we sociale afstand gaan nemen. Deze week is mijn moeder jarig en we kunnen niet op bezoek komen. Onze jongste zoon zit in de eindexamenklas van het vmbo en moet nu thuis leren. Maar hij heeft er nu niet zo'n zin in. Ook hij maakt zich zorgen om wat er allemaal kan gebeuren. Onze oudste zoon loopt stage bij een garage en kan gelukkig wel door blijven werken maar halverwege de week kreeg hij koorts en zit nu ook thuis. Alleen Henze mijn man gaat nog naar het werk. Maar niet vaak omdat hij herstellende is van een burn-out. Maar ondanks alles genieten we wel van het samenzijn en maken er het beste van.
Nu deze crisis de wereld in zijn greep houdt zie je hoe verschillend mensen hierop reageren. De één wordt egoïstisch en denkt alleen nog maar aan zichzelf en de ander zet zich onbaatzuchtig in om de mensen om zich heen te verzorgen.
Mensen worden zich ineens bewust waar het leven nu eigenlijk om draait. Het leven staat op het spel en dan krijg je een ander perspectief. Alles wat tijdelijk is, is niet meer zo belangrijk. Ook zie je saamhorigheid ontstaan. Het gevoel dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Mooie initiatieven om mensen die het moeilijker hebben dan jezelf te steunen.
Gezinnen zijn noodgedwongen dagelijks met elkaar opgescheept. Je moet nieuwe structuren en routines zien te vinden. Veel gezinnen groeien hierdoor meer naar elkaar toe. Je wordt creatief in het oplossen van problemen en meer dingen worden samen ondernomen. Het is de kunst om van de nood een deugd te maken. Aan de andere kant heb je ook gezinnen die door deze crisis van elkaar gescheiden zijn. Denk aan kinderen die in een instelling zitten of door een stage in het buitenland niet meer naar huis kunnen.
We kunnen niet meer naar de samenkomsten van de kerk en zoeken ons geestelijk voedsel op tv en sociale media. Hierdoor zie ik ook hoe verschillend christenen met deze crisis omgaan. De één ziet het als een oordeel van God en de ander als een aanval van Satan. De één zegt dat we zonden moeten belijden en de ander zegt dat we genezing moeten proclameren. De laatsten richten hun geloof als een toverspreuk op hun zorgen in plaats van op God.
Ik denk dat deze dingen moeten gebeuren...honger, oorlog ziekten ze gaan als weeën over de wereld. Wij als christenen kunnen deze rampen niet ontkomen maar we kunnen hierin wel Gods vrede ervaren en anders zijn. Een lichtend licht zijn voor de mensen om ons heen. Mensen wijzen op een hoopvolle toekomst. In dit dal van diepe duisternis hoeven wij niet te vrezen. God is nabij en voorziet in alles wat we nodig hebben en dat is Zijn diepe vrede.
We leven allemaal in een gebroken schepping en we zijn zoals prediker 9:11 zegt afhankelijk van tijd en toeval. En toch met dit verschil dat we geen wezen zijn. Wij hebben een Hemelse Vader die ons ziet en nabij is. In wat we ook moeten meemaken. We mogen onze ogen omhoog heffen en leven met een eeuwig perspectief. We hoeven en moeten in geen ding bezorgd zijn. God wil ons vullen met Zijn vrede wat onze omstandigheden ook zijn. Hij wil ons hart en onze gedachten beschermen. We moeten ons niet richten op onze zorgen (die mogen we bij God brengen) maar we mogen ons richten op Gods beloften en leven tot eer en glorie van Hem. Dan dragen niet meer de kroon van de dood maar de kroon van het eeuwige Leven. Die kroon is Christus.
Ps Natuurlijk mogen we bidden dat het virus zal verdwijnen maar met deze blog wil ik de aandacht richten op God. Vertrouw op Hem, die het Leven is. Hij laat je niet los. Zijn Liefde is met je. Welke stormen er ook woeden. Hij is aan boord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten