Toen gingen hun beiden de ogen open en merkten ze dat ze naakt waren. Daarom regen ze vijgenbladeren aan elkaar en maakten er lendenschorten van.Toen de mens en zijn vrouw God, de HEER, in de koelte van de avondwind door de tuin hoorden wandelen, verborgen zij zich voor hem tussen de bomen. Maar God, de HEER, riep de mens: ‘Waar ben je?’ Hij antwoordde: ‘Ik hoorde u in de tuin en werd bang omdat ik naakt ben; daarom verborg ik me.’ (Genesis 3: 7-10)
‘Waar ben je?’ Waarom verstoppen mensen zich en is het zo moeilijk om jezelf te laten zien? Om echt te zijn wie je bent? Zijn we bang voor straf, dat we fouten maken en afgekeurd worden?
We leven in een wereld waarin we elkaar beoordelen. Op basis van zichtbare eigenschappen en verworvenheden maken we een beeld van onszelf en de ander. Wat breng jij van jezelf aan het licht?
Als we ons aan een ander voorstellen noemen we vaak niet alleen onze naam maar brengen meestal ook onze maatschappelijke positie en status onder de aandacht. Single of getrouwd met..., moeder of vader van..., werkzaam bij... etc. We willen laten zien dat we waardevol zijn en er toe doen. Hierdoor kunnen we gaan denken dat de dingen die we bezitten, de goede werken die we doen en dingen die mensen over ons zeggen deel uitmaken van wie we zijn. Wat maakt wie ik ben, wie ben ik echt? Durf ik dat ook te laten zien?
Het begon allemaal in de prachtige tuin. Het kwade zette vraagtekens bij Gods overvloedige goedheid en richtte het oog van de mens op dat wat het tekort kwam, namelijk... kennis van het kwade. De mens ging er naar verlangen om zelf te oordelen en te beslissen wat goed en slecht was. Maar zonder Gods wijsheid kon de mens onmogelijk de juiste beslissingen nemen. Alleen God is goed en weet wat goed is, ook als het ons soms kwaad lijkt. De geestelijke verbinding met God was verdwenen. Van een volkomen zeker en veilig leven in Gods nabijheid waar alles overvloedig en goed was naar een leven vol achterdocht, schaamte en angst. Het waardevolle leven dat God gegeven had werd ingeruild voor een leven waarin we zelf (vaak onbarmhartig) oordelen over onszelf, God en de ander. De mensen begonnen zich te verbergen voor God en elkaar. Het is in deze wereld nou eenmaal niet zo slim om het achterste van je tong te laten zien.
Wie we echt zijn en wat we echt van binnen voelen houden we liever verborgen uit angst gekwetst of afgewezen te worden. De meeste mensen bouwen een veilige muur om zichzelf. Wij hechten als het ware nog steeds vijgenbladeren aan elkaar om in een goed blaadje te komen of in ieder geval 'goed' begrepen te worden. 'Zie je wel ik deug als mens, ik hoor erbij'. We willen ten diepste aanvaard en gekend worden. Een oergevoel uit die tijd dat de mens leefde in Gods liefdevolle aanwezigheid en aanvaarding.
We missen allemaal het veilige gevoel van aanvaard en van betekenis te zijn. Je ziet ook vaak dat oude of zieke mensen zich af gaan vragen wat voor doel of zin ze nog hebben. Hun identiteit was verbonden met wat ze deden en konden (vijgenbladen). Maar eens zal dat wegvallen en wie ben je dan?
Als Christen mag je, je aanvaard en veilig weten als kind van God. De aanvaarding en veiligheid die gebouwd was op het verkeerde fundament (status, bezit, uiterlijk) kan je dan meer en meer loslaten. Nieuw leven zoals God je heeft bedoeld, dat maakt je vrij. Je hoeft jezelf en de ander niet langer oordelen naar wereldse maatstaven. Je hebt geen goedkeuring meer nodig van mensen en je hoeft je niet langer te bewijzen. Je bent een geliefd kind van God.
Maar hoe u of een menselijke instelling over mij oordeelt interesseert me niet, en hoe ik over mezelf oordeel telt evenmin. Ik ben me weliswaar van geen kwaad bewust, maar dat betekent niet dat mij niets ten laste kan worden gelegd. Het is de Heer die over mij oordeelt. (1 Korintiërs 4: 3-4)
En hoe zit het met onze naaste? Kunnen we die ander ook zonder oordeel aanzien? Kunnen we verder kijken naar wat een persoon van binnen beweegt? Als we de ander oordelen komen we tegenover elkaar te staan en verliezen we de verbinding. Iemand vertelde eens, in een interview met overlevers van een concentratiekamp, dat de Jodenvervolging voor het grootste gedeelte te wijten was aan het feit dat men niet meer naar de mens keek maar naar een abstracte 'vijandige' groep. Je kan je gevoel veel makkelijker uitschakelen als je je naaste niet meer als medemens ziet. Oordelen en mensen in hokjes stoppen maakt het leven overzichtelijk. Het gebeurt nog steeds. Denk aan de 'meer of minder Marokkanen' van Wilders. Of de meer recent, de groep corona-ontkenners, de zogenaamde wappies. Oordelen wij ook of kijken wij naar de mens achter de labels. Wees geen wrede rechter maar wordt een barmhartige naaste.Wees mild voor jezelf maar ook voor de ander. Verstop je niet achter een vijgenblad maar bekleed je met Christus. Hij moet meer worden, maar ik minder.
(Joh. 3:30)
Wees barmhartig zoals jullie Vader barmhartig is. Oordeel niet, dan zal er niet over je geoordeeld worden. Veroordeel niet, dan zul je niet veroordeeld worden. Vergeef, dan zal je vergeven worden. Geef, dan zal je gegeven worden; een goede, stevig aangedrukte, goed geschudde en overvolle maat zal je worden toebedeeld. Want de maat die je voor anderen gebruikt, zal ook voor jullie worden gebruikt.’ (Lucas 6: 36-39)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten