Er moet me iets van het hart.
Mijn man werkt al 42 jaar bij hetzelfde bedrijf (Solides Hoogkerk). Al 42 jaar verricht hij zwaar lichamelijk werk in de kartonindustrie waar hij in ploegendienst werkt.
Hij is nu 65 jaar en het werk valt hem steeds zwaarder. Vooral de nachtdiensten breken hem op. De 30 kilometer die hij na de nachtdienst terug moet rijden is al een paar keer bijna mis gegaan.
Nu blijkt er geen regeling te zijn voor de oudere werknemer en is hij verplicht tot zijn 67ste door te werken. Nu gaat de vestiging waar mijn man werkt sluiten en moet hij 75 kilometer naar een andere vestiging rijden. Dit is dubbel zwaar. Niet alleen wat betreft de afstand maar ook de rust die hij voor zijn werk zo nodig heeft.
Hij moet nu in plaats van 4:30 om 3:30 opstaan voor een ochtensdienst. Er wordt totaal niet gekeken naar het welzijn van de werknemer. Lichamelijk krijgt mijn man steeds meer klachten.
Was er vroeger nog aandacht, compassie en respect voor de werknemer, nu is dat ver te zoeken. Vroeger was er veel meer oog voor het welzijn van de werknemer en zijn gezin. Zelfs de gepensioneerde werknemer kreeg nog aandacht. Voorbeelden zijn de tal van sociale activiteiten die door de fabriek werden georganiseerd. Waaronder klaverjasmiddagen, sinterklaasvieringen en uitstapjes etc, etc. De winst van de fabriek zat niet alleen in het zoveel mogelijk geld vergaren maar ook in zoveel mogelijk gezinnen van onderhoud te voorzien. Een blije werknemer is een produktieve werknemer die zich betrokken voelt en wil dat de fabriek goed blijft draaien. Er was een echt ons-gevoel.
Nu is de fabriek al een paar keer overgenomen door een groot buitenlands concern. Er zijn mensen aan de leiding die geen contact meer hebben met de werkvloer. Ploegen werden door elkaar gehusseld. Waardoor mensen van elkaar vervreemden. Ook moest je met minder mensen meer werk gaan verzetten. Geen tijd meer om te schaften als de machine niet goed liep en de machine liep steeds slechter doordat er geen onderhoud meer werd gepleegd. "Minimale investeringen maximaal rendement". Niet alleen de machine is aan het einde van zijn latijn. Het ziekteverzuim is enorm gestegen. En nu is het zover. De fabriek die in 1913 is gebouwd wordt nu na 120 jaar afgebroken. De projectontwikkelaars van de gemeente lopen al likkebaardend rond.
Hoogkerk is de locatie die het beste draait en waar producten worden gemaakt die de andere locaties niet kunnen produceren. Maar de grond in Pekel, Nieuweschans en Coevorden kan je natuurlijk niet zo duur verkopen. Er worden miljoenen verdiend met de verkoop van de grond en de machines maar voor de werknemer kan er niets worden geregeld. Wat is winst en hoe mag het bedrijf daar over de ruggen van de werknemers mee omgaan? De werknemers delen niet in de winst maar zijn onderdeel van de winst geworden.
Mijn man en de andere werknemers zijn niet meer zijn dan een radertje in de grote geldmachine. Breekt het radertje af dan wordt die zo goedkoop mogelijk vervangen.
Heel veel invloed heb je als werknemer niet. Ja, CAO onderhandelingen door de vakbonden maar die lopen ook vast. Het concern probeert door zo min mogelijk input het meeste output te genereren en de werknemer is hiervan de dupe. Het concern is te groot om goede COA onderhandelingen te kunnen voeren. Pressiemiddelen als staken werken niet want dan sluiten ze de boel gewoon en wordt het werk overgehevelt naar andere goedkopere vestigingen.
Eigenlijk zou er van hogerhand een soort minimum CAO moeten komen voor grote buitenlandse concerns waarin belangrijke sociale regelingen gewaarborgd blijven.
Ondanks alles blijven we maar vertrouwen. Wij doen gewoon ons best. Meer kunnen we niet doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten