De waarde van afstand

"Ik beschouw het als een zegen dat mijn vader geen auto had, terwijl de meeste van mijn vrienden er toch wel een hadden en mij soms meenamen voor een ritje. Dit betekende dat ik net vaak genoeg een bezoek aan al die verre plaatsen kon brengen om er herinneringen aan te kunnen verbinden en geen onmogelijke verlangens, terwijl ze toch in de regel even onbereikbaar bleven als de maan. Het fatale vermogen om overal naar toe te snellen waar ik heen wilde was mij niet gegeven. De maat waarmee ik afstanden mat was die van een mens die op zijn eigen twee benen loopt en niet die van een verbrandingsmotor. Ik kreeg niet de kans om het hele idee van afstand te verkrachten: in plaats daarvan bezit ik infinite riches in wat voor gemotoriseerde mensen a little room zou zijn. Het moderne verkeer is niet raker en afschuwelijker te typeren met de uitspraak dat er geen afstanden meer bestaan". Dat klopt. Een van de verrukkelijkste dingen die we hadden bestaat niet meer. Door deze smerige inflatie gaat de waarde van afstand verloren, zodat een modern kind honderd mijl aflegt met minder gevoel van bevrijding en pelgrimage dan zijn grootvader al na tien mijl had"  

(CS Lewis, Verrast door Vreugde blz.130)

Dit stukje uit het boek van CS Lewis raakte mij diep, ook al is het al bijna 70 jaar geleden geschreven. Wat zijn we door de moderne technieken toch veel rijkdom in eenvoud kwijtgeraakt. Om te kunnen genieten van de kleine zegeningen die elke dag ons pad kruisen. We merken het niet meer op omdat het zo gewoon geworden is. Dit geldt niet alleen voor zoiets eenvoudigs als de waarde en besef van afstand, maar ook voor bijvoorbeeld informatie. We hoeven zelf niet meer op zoek te gaan of na te denken. Met één druk op de knop heb je, je eigen 'antwoord'. 

We stompen af door zoveel overvloed van gemak, dat voor ons gedaan wordt. Je hoeft je eten niet meer te bereiden, door de kant-en-klaar maaltijden, de afwas wordt voor je gedaan door de afwasmachine, de warmte komt uit de kachel en het water uit de kraan. Niks hoeven we meer zelf te doen. Het kost ons geen moeite meer. We beseffen niet meer welke waarde iets heeft. We hebben steeds meer tijd en vreemd genoeg steeds minder geduld. De tijd raast ons voorbij. Er is zoveel dat onze aandacht vraagt en ons afleidt van Gods bedoeling. Dat wij Hem zouden vinden en liefhebben. 

"Uit één enkele mens heeft Hij de hele mensheid gemaakt om de gehele aarde te bewonen. Van tevoren heeft Hij hun tijden en de grenzen van hun woongebieden bepaald, met de bedoeling dat ze de Heer zouden zoeken en Hem al tastend zouden vinden. Toch is Hij niet ver bij ieder van ons vandaan," Handelingen 17:26)

Ik houd geen pleidooi om geen gebruik te maken van onze hedendaagse gemakken maar wil duidelijk maken dat we ook eens bewust moeten gaan worden van waar we nu eigenlijk mee bezig zijn. Hoe heerlijk is het om de stilte in te gaan om eens een lange wandeling te maken en genieten van alles wat God ons heeft gegeven. Om God te zoeken in de eenvoud. Iets te doen wat niet gelijk resultaat geeft zoals bijvoorbeeld het zaaien van bloemen en planten. Het geduld te hebben om te zien hoe iets zich ontwikkelt en tot stand komt.

Net als Elia op de Horeb in 1 Koningen 19. God was niet in al het geweld van de storm, aardbeving of het vuur. God sprak door een zachte bries.

"De Heer zei: "Ga naar buiten en kom voor de Heer staan, op de berg." Toen kwam de Heer voorbij. Een hevige storm ging voor de Heer uit, die bergen spleet en rotsen in stukken brak. Maar de Heer was niet in de storm. Na de storm was er een aardbeving. Maar de Heer was niet in de aardbeving. Na de aardbeving kwam er een vuur. Maar de Heer was niet in het vuur. Na het vuur was er het suizen van een zachte bries. Zodra Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht en bleef in de ingang van de grot staan."

Beseffen wij nog de waarde van afstand? Wat het kost om ergens te komen? Wat het God kostte om bij ons te komen en wij bij Hem? Beseffen wij de overbrugde afstand tussen God en onszelf? Dat schenkt diep ontzag en eerbied.