Duurzaam zijn...

Dit is onze vriezer. Hij is al drie generaties in onze familie. Als ik bij mijn oma logeerde stond deze vriezer in het kleine kamertje waar ik sliep. Op zijn zachte gezoem viel ik in slaap. Toen mijn grootouders naar een verzorgingsflat gingen kreeg mijn moeder de vriezer en toen ik op kamers ging kreeg ik de vriezer mee en nu jaren later doet hij het nog steeds. Al ziet hij er niet uit. Het is een goede vriezer. Laatst vond ik de gebruiksaanwijzing en zag dat de vriezer gemaakt is in 1976. Wauw, al 41 jaar ononderbroken aan het werk. Vreemd dat we nu wetenschappelijk veel meer kunnen en huishoudelijke apparaten veel minder lang meegaan. Hoe zit dat, we moeten toch duurzaam zijn?

Duurzaam dat is het modewoord van deze tijd. De mens wordt bewust dat de aarde niet onuitputtelijk rijk aan grondstoffen is en door het te vervuilen nog sneller berg afwaarts gaat. Spullen moeten herbruikbaar en afbreekbaar zijn.

Hoe is het zover gekomen? Onze voorouders hadden maar een paar stel kleren die werden versteld als ze stuk waren of niet meer pasten. Zo konden ze hun kleren en spullen jaren gebruiken. Als iets stuk was, werd het gerepareerd.

Na de tweede wereldoorlog kwamen mode en design om de hoek kijken. Bedrijven wilden meer producten verkopen en zorgden dat mensen sneller ontevreden werden over hun kleren en spullen.Er werd reclame gemaakt om mensen ontevreden te maken met de spullen die ze bezaten.  De economische groei werd afhankelijk van mode en design. Hoewel de spullen die ze hadden het nog deden moest de consument overgehaald worden om te verlangen naar iets nieuws wat ze eigenlijk (nog) niet nodig hadden.

In plaats van de beste producten te maken die een hele lange tijd goed hun werk zouden doen, werden nu producten gemaakt die minder lang mee zouden gaan. Er werd zelfs een hele wetenschap in het leven geroepen om spullen sneller stuk te laten gaan. Spullen kregen in ingebouwde levensduur mee. Wist je dat er een chip in een printer zit die het aantal prints bijhoudt. Deze chip zal de printer de opdracht geven ermee te stoppen bij een bepaald aantal prints. Ongeveer 18.000 prints of 5 jaar gaat je printer mee en daarna moet je een nieuwe kopen.

Er zit dus een hele technologie achter om spullen een korte levensduur te geven. Techniek werd vroeger gebruikt om oplossingen te geven nu wordt diezelfde techniek ingezet om een probleem te creëren. Zo wordt er verdient aan georganiseerde problemen. We kijken ook niet eens meer naar de levenscyclus van een product maar naar hoe lang ga ik het leuk vinden. En zo komt er steeds meer afval.

Wat zou er gebeuren als we het probleem bij deze bron gaan aanpakken. Bij de mensen die de producten produceren. Als wij geen consumenten worden die iets kopen maar gebruikers die producten gaan huren van de producent. Dan wordt de producent gedwongen om duurzame producten te maken omdat ze er zelf verantwoordelijk voor zijn. Producten die een lange levensduur hebben. Dat de grondstoffen gerecycled kunnen worden in een gesloten systeem is dan het handigst.

De producent wordt een dienstverlener die verantwoordelijk is voor goede producten uit goedkope grondstoffen om goed te kunnen verdienen. Niet langer korte termijn, maar de langere termijn wordt belangrijk. Zo blijft de economische groei gewaarborgd. Nog een belangrijk voordeel is dat onze identiteit niet meer gekoppeld zal zijn  aan bezit maar aan wie je bent.

Tja het blijft een mooi idee