Wandelen met God

Al sinds februari is de puf er een beetje uit. Onbewust zal de hele Corona toestand me toch een beetje meer beïnvloed hebben dan ik zelf had gedacht. Niet dat ik bang ben om ziek te worden maar wel dat alle ritme weg is. Spontaan dingen ondernemen is er niet bij en ook maak ik me zorgen over de kinderen die de hele dag nergens zin in hebben. Constant wil ik vooral nuttig bezig zijn. Schrijven, schilderen en andere leuke creatieve dingen, dingen waar ik van kan genieten sta ik mezelf niet toe. Die voelen zo nutteloos. Wel vind ik veel ontspanning in wandelen en tuinieren. Daar praat ik met God. Toch voelt deze tijd voor mij als een woestijnperiode. Ook God voelt ver weg. Het mooie is dan dat je achterom mag kijken, naar de momenten dat God heel dichtbij was.

Een periode waar ik God heel  dichtbij heb ervaren was in Afrika. We waren daar met een groep van World Servants. Ik werd daar ziek en moest een paar dagen op bed blijven. Al mijn verwachtingen en zekerheden moest ik loslaten en me totaal overgeven aan Hem. Daar leerde ik dat ik constant met God kon praten. Toen ik beter was gingen we met de groep op bezoek bij een zendelinge. Zij nodigde een paar van ons uit om te blijven logeren. Ik was een van de eerste die aangaf dat wel heel graag te willen. Maar niet ik maar mijn vriendin werd uitgekozen. Ze had niet eens aangegeven dat ze dat wel leuk vond. Ik was woest. Boos zat ik in het busje op weg naar huis. God begon te spreken: 'Heb je een reden om boos te zijn?' 'JA' , schreeuwde ik in mijn binnenste. 'Ik had het meeste recht om gekozen te worden. Ik heb door mijn ziek zijn nog zo weinig beleefd'. God zei nog een keer: 'Heb je een goede reden om boos te zijn'. Ik bedaard een beetje en begon na te denken. Toch vond ik dat ik nog alle reden had om te denken dat ik gekozen had moeten worden. Nu is het zo dat op de meeste auto's in Ghana een bijbeltekst staat. Niet dat ze zo Christelijk zijn maar het wordt gebruikt als een soort toverspreuk om de auto te beschermen. 

God sprak weer en zei: 'Onthoud de tekst die op de auto staat die nu voorbij komt'. Er kwam een auto voorbij maar er stond geen bijbeltekst op maar een verwijzing, er stond: Ex 20:17. Ik had geen pen en de rest van de reis was ik bezig met het herhalen ex 20:17, ex 20:17.. . Teruggekomen rende ik naar mijn kamer en zocht de tekst op in mijn Bijbel. Waar staat dat we niet zullen begeren wat onze naaste toebehoort. Het logeren bij die zendelingen was niet Zijn plan voor mij. 'God zei dat ik Hem moest vertrouwen met Zijn plan voor mij'. De volgende morgen mocht ik samen met de vrouwen uit het dorp een feestmaal voorbereiden. Samen naar de plaatselijke markt om inkopen te doen en praten met een vrouw die zich bekeert had van de Islam naar het volgen van Jezus. Ik mocht horen van de offers die ze hiervoor moest brengen. (oh, kleinzielige ik) Ze had door deze keuze geen contact meer met haar familie en haar vader en broers dreigden haar te vermoorden. Toch was ze zo vol vreugde en ze leerde mij dit prachtige lied. 

'I will give God my lifetime, I will give God my lifetime, when I will give God my lifetime He will take care for me, He will never, never let me go. When I give God my lifetime'

Dit was God's antwoord voor mij. Ik moest mij helemaal aan Hem overgeven. En vertrouwen... Hij zorgt voor mij. 

En zo probeer ik deze droge woestijnperiode achterom kijkend door te komen en merk weer steeds meer... God is zo dichtbij. Ik mag in Zijn Liefde ontspannen leven. Wandelen met Hem. 

My lifetime