Niet vechten, niet vluchten.

In alles zijn wij in de druk, doch niet in het nauw; om raad verlegen, doch niet radeloos; vervolgd, doch niet verlaten; ter aarde geworpen, doch niet verloren; te allen tijde het sterven van Jezus in het lichaam omdragende, opdat ook het leven van Jezus zich in ons lichaam openbare.

2 Korinthiërs 4:4‭, ‬8‭-‬10 NBG51

Elke dag leven we in doodsgevaar. We weten nooit of we de morgen nog halen. Van het ene op het andere moment kan ons leven er totaal anders uitzien. Als we hierover nadenken dan kan de angst je om het hart slaan. Soms zelfs letterlijk. 

We zijn allemaal in meer of mindere mate bang voor de dood. Het is niet leuk om over de dood na te denken. Maar er is een verschil tussen angst voor de dood en doodsangst. 

Een angstaanval, het overkwam me toen ik 19 jaar was. Ineens van het ene op het andere moment werd ik helemaal niet goed. Uit het niets begon mijn hart op hol te slaan en werd ik duizelig en verschrikkelijk bang. Later in het ziekenhuis bleek er lichamelijk niets aan de hand te zijn, maar de angst was geboren. Bang om dit nog een keer te moeten meemaken zorgde voor zo'n zelfde aanval en die was nog veel heftiger. Ik kon de aanval niet stoppen. Ik durfde niet meer naar school, niet meer met de bus en uiteindelijk durfde ik de straat niet meer op. Zelfs thuis kreeg ik last van  hyperventilatie. 

De uiteindelijke diagnose was agorafobie. Overal waar ik het gevoel had dat ik niet ongezien weg kon vluchten lokte een aanval uit. Het heeft een jaar geduurd voordat ik met kleine stapjes mijn angsten overwon. Niet vechten, niet vluchten werd mijn devies. De aanval laten komen en laten gaan. Gewoon doorgaan. Dit was in het begin bijna niet te doen en ik vluchtte vaak weer naar huis, maar op een gegeven moment voelde ik de aanval aankomen en kon ik die op tijd laten stoppen. 

Achteraf gezien zou ik deze periode niet hebben willen missen. Het heeft me sterker gemaakt en heb ik een onzichtbare nabijheid van liefde ervaren. Ondanks dat ik niet in God geloofde heb ik tijdens de aanvallen wel Zijn zorg en liefde ervaren. Een klasgenoot was zo dapper om mij op God te wijzen maar op dat moment geloofde ik nog niet in een persoonlijke God. Zij vertelde over Jezus. Ik hoorde maar flarden van het verhaal want ik wilde naar huis. Jezus ervoer werkelijke doodsangsten maar verzette zich niet en vluchtte er niet voor weg. 

Nu herhaalt de geschiedenis zich. Niet ikzelf maar mijn zoon zit er middenin. Gelukkig kan ik hem een paar tips geven. Het vervelende is dat aandacht ook een aanval uit kan lokken of verergeren. Toch moet hij leren eerlijk te zijn en het wel vertellen als hij zich niet goed voelt worden. Er doorheen gaan en merken dat er niets gebeurd. We zijn nu twee maand verder en het gaat de goede kant op. Hij kan weer gewoon naar zijn werk en naar school. Leren vertrouwen, niet alleen op jezelf maar vooral op God die jou niet loslaat en een doel heeft met je leven. Hij vormt ons door de moeiten heen en met Hem zijn we meer dan overwinnaars. Leg je leven in Zijn hand en vertrouw maar gewoon.