Gisteren met de jongens naar de kerk. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan want de jongste had er geen zin in. Huilend bleef hij in zijn pyama op de bank zitten. "Ik wil niet naar de kerk, de kerk is stom". "Waarom moeten we naar de kerk". Hoe ga je daar mee om? Ik ging maar gewoon door en besteedde er niet veel aandacht aan. Maar het mannetje hield vol. Hij kleedde zich gelukkig wel aan maar ging daarna op de bank liggen. Huilen, huilen...Waarom wil je dan niet naar de kerk? Ik begrijp het ook wel. De diensten zijn voor kinderen vreselijk saai en niet te volgen. Er is totaal geen aandacht voor de kinderen. Gelukkig was er wel kindernevendienst maar ook dat was volgens Daniël saai. Uiteindelijk bij de hand gepakt en onder protest ging hij met me mee. Huilend achterop de fiets. Het doet me zo'n pijn.
@##$#%kerk. Boos keek ik terug. Ken je Jezus wel regelvolgers, witte graven. Ik werd boos op de mensen om me heen. Terwijl ik natuurlijk niet hun gedachten ken. Maar ik meen te weten wat ze denken. Ik word verdrietig van mijn boze gedachten en van het feit dat de kinderen zich zó niet thuis voelen. Ik ben soms bang dat de kinderen op deze manier een afkeer van de kerk krijgen.
We zijn 1,5 jaar geleden van een Evangelische gemeente naar een PKN kerk gegaan. Het was een enorme stap maar we hebben Gods hand daarin ervaren. Hij heeft het als het ware van ons gevraagd. En God heeft deze stap bevestigd. Mijn voorwaarde was dat de kinderen goede kinderdiensten zouden hebben en dat was er, want die diensten werden verzorgt door "wedergeboren" Christenen. Ik werd gelijk gevraagd om mee te doen met het organiseren van bijzondere diensten en we mogen een groep van 9 jongens catechisatie geven. Geweldige kansen.
Terwijl ik zo verdrietig in de dienst zat en bijna niet mee kon zingen kwam er ineens een diepe vrede. VERTROUW JE MIJ...hoorde ik in mijn hart. Het geloof is niet afhankelijk van de kerk maar van MIJ. God sprak in mijn hart. Ik werd bij de lurven gepakt en God sprak me aan op mijn boze gevoelens. Die zin die ik bij binnenkomst in mijn hart tegen de gemeenst had gesproken: "Ken je Jezus wel..." had ik eerst tegen mezelf moeten zeggen. Niet boos worden.
De kinderen hadden een fijne kindernevendienst en de dominee had een verrassend goede preek. Het ging over de spijziging van de 5000. De vorige keer had een dominee (niet de onze) gezegd dat iedereen te eten had omdat iedereen ging delen met hetgeen hij had meegenomen. De bijbel werd deze keer niet ontkracht zoals ik had verwacht. Het ging erom dat je Jezus het Levende Brood elke dag tot je moet nemen en het ging juist over de gevoelens en gedachten waar ik in het begin van de dienst mee had geworsteld. Het leek of God zelf door de dominee tot me sprak...oei...
Thuis gekomen ging ik de stille tijd houden die ik vanochtend door alle consternatie niet houden kon. Er staat letterlijk: "Zijn we mild voor de ander. Kunt U de kleine beledigingen wel vergeven? Geen aandacht gekregen van een vriend? Een ondoordachte actie waardoor we op ons hart werden getrapt? Begin daar maar mee. Wie weet geeft God u de nodige mildheid in alle omstandigheden.... ook in de kleine dingen, de kleine ergenissen. Vergeven we de ander zoals Jezus ons heeft vergeven?
O oo oh.Ik word er stil van..... Vergeef mijn ergenissen Heer. Ikvertrouw op U.
Weet je het koesteren van haatgevoelens is veel schadelijker voor ons, dan voor de persoon die het betreft. Het maakt ons namelijk ongevoelig voor liefde, het veroorzaakt verwijdering tussen ons en anderen en het wordt een vuur dat ons verteert. Er zou van regeringswege tegen gewaarschuwd moeten worden. Zo schadelijk is de weigering om te vergeven voor onze gezondheid....zelfs die kleine ergenissen.
Hooglied 2:15 Vang voor ons de vossen, vang die kleine vossen. Ze vernielen de wijngaard,
onze wijngaard vol bloeiende ranken.
Maar toch ben ik wel nieuwsgierig. Hoe zou jij de kindervraag beantwoorden:
"Waarom moeten we naar de kerk"?
Hoi Diane,
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar wat je schrijft, zit er zelf ook wel mee al gaan we (soms hier, soms daar)niet elke week naar "de kerk." De jongens klagen niet met woorden, maar hun lichaamstaal spreekt boekdelen. Aan de andere kant gaan alle kinderen van mijn ouders nu ze volwassen zijn nog steeds naar de kerk.
Veel wijsheid toegewenst!
Heel mooie blog! Dank je wel. Ik wil de kinderen niet naar een speciale dienst hebben maar ze heel dicht bij me houden :-) Maar een goed antwoord op je vraag kan ik niet geven. Dat zou hypocriet zijn. ( al kan ik wel een verstandsantwoord geven). Die kindervraag heb ik eigenlijk ook namelijk. Maar als ik dan de rest van je posting lees, voel ik me ook beschaamd.
BeantwoordenVerwijderenEen herkenbare en eerlijk blog. Wat lastig soms die kleine vosjes in de wijngaard. Wat is het belangrijk om de kinderen erbij te hebben en het ze mee te geven. Eén van onze kinderen was er het beste in om 'moeilijk'te doen voor de kerkgang. Uiterlijk lijkt het of hij er nog het minst aan doet. Toen de nood wat hoog was voor hem vertelde hij dat hij er toch echt voor gebeden had. Dat was zo'n bemoediging voor ons. Misschien soms als de nood het hoogst is dat ze er bij terugkomen?
BeantwoordenVerwijderenEen tijdje terug had onze zoon van zes dat ook. Huilen en boos. Ik heb toen even rustig met hem gepraat, en gezegd dat de Heere God het zo fijn vindt als we op Zijn dag ook in Zijn huis komen.En dat het ook nodig is, omdat we zo vaak geneigd zijn om op gewone dagen de Heere God soms wel erg op de laatste plaats houden( dat is ook tot beschaming voor mijzelf).
BeantwoordenVerwijderenEven later ging hij zich zonder mopperen omkleden, en daarna is het niet zo vaak meer gebeurt, een enkel keertje moet ik hem er even aan herinneren.