Recensie: Duizendmaal dank

Weer een mooi boek aan het lezen. Het heet Duizendmaal dank. Ik heb het boek is nog niet eens uit maar het is zo inspirerend dat ik er nu al wat over wil schrijven. Het levensverhaal van Ann Voskamp. Hoe kan je in alle ellende die je overkomen kan op een Goede God blijven geloven. Het verhaal begint met een schokkende gebeurtenis. Het jongere zusje van Ann dat overlijd na een vreselijk ongeluk. Ze schrijft  heel beeldend, ook over deze gruwelijke ervaringen. Het is ook even wennen aan haar expressieve schrijfstijl maar het verhaal pakt je vanaf het eerste begin. Waar is God?

 

Elke dag verkeren we in levensgevaar. Een ongeluk zit in een klein hoekje. We leven een vergankelijk leven. Of je nu Christen bent of ongelovig, de vergankelijkheid van het leven gaat ons niet voorbij. En dan komt de vraag: Kan er een goede God zijn? Bij al het leed dat ons overkomt? Geliefden die te jong sterven? Onbeantwoorde gebeden....

Blz 13

"Ik geloof de sissende leugen van de Slang,
het oude refrein dat de eeuwen door door hem gezongen wordt:
God is niet goed.
Het is de kern van zijn betoog.
Dat God het goede aan Zijn kinderen onthoudt,
dat God ons niet echt helemaal liefheeft.
En terwijl we aan de goedheid van God twijfelen en zijn bedoelingen wantrouwen, ontevreden met wat Hij gegeven heeft, verlangen we tegelijk naar meer. 

Terwijl we voor die boom staan,

die volhangt met fruit dat ons onthouden is,

luisteren we naar het fluisteren van het Kwaad.
 

‘Op de dag dat u daarvan eet, zullen uw ogen geopend worden.’

(Genesis 3:5)
 

Maar in het begin was er helemaal niks mis met onze ogen.

Die waren al wijd open. We zagen perfect.

Wat we zagen was een wereld die overvloeide van goedheid.

We werden weggelokt door de bedrieglijke gedachte
dat een vol leven meer te bieden had,

dat er meer te zien was. En zo was het ook, er was meer te zien:

 

de lelijkheid die we nog niet gezien hadden,

zonde die ons nog onbekend was,

verlies dat we nog niet gevoeld hadden.

We eten. En een tel later zien we.

Overal waar we kijken zien we
een wereld van tekort,

een universum van verlies,

een kosmos van gebrek en onrecht.

We hebben honger.

We eten.

We worden vervuld…

en we raken   

 

leeg".

Een vrouw bij wie ik werkte en Christen was geworden vertelde me dat ze verpleegster was tijdens de oorlog. Op de kinderafdeling lagen ook kinderen uit een weeshuis. Er was een groot verschil tussen kinderen die wel en geen ouders hadden. De kinderen uit het weeshuis knapten wel op maar ze speelden niet meer en lachten niet meer. De kinderen met ouders knapten snel op en hadden bijna geen restverschijnselen. Deze vrouw zei dat dit voor haar een beeld was van het Christen zijn. Als ons iets ergs overkomt dan hebben we een Hemelse Vader, een trooster. Het verschil zit hem in het weten dat je nooit alleen bent. De Vader ziet het, Hij draagt en geeft kracht boven bidden en beseffen. Dat blijven vasthouden en blijven danken onder alles. God is nabij zelf in dat dal van diepe duisternis. Toch blijven geloven en danken voor Gods goedheid. Elke dag want zo zei Corrie ten Boom "wij zien alleen de onderkant van het borduurwerk"

 

 

 

Mijn leven is een weefsel tussen God en mij,

niet ik kies de kleuren - heel doelbewust werkt Hij.

Vaak weeft Hij er verdriet in en ik, door onverstand

vergeet: Hij ziet de boven- en ik de onderkant.

Als het weefgetouw zal rusten en de spoel schiet niet meer om,

zal God het doek ontvouwen en verklaren elk "waarom"-

hoe nodig donkere draden zijn in des Wevers hand,

naast goud en zilverdraden: zó komt Zijn Plan tot stand!

 

 

 

 

 

Duizendmaal dank van Ann Voskamp:

 

Zoals de meeste lezers snakt Ann Voskamp ernaar haar leven goed te leven.

 

Hoe vinden we vreugde,’ zo vroeg ze zich af, ‘te midden van tijdsdruk, geldgebrek, en alles wat elke dag weer misloopt? Hoe ziet een dankbaar leven er eigenlijk uit als de dagen zich aaneenrijgen en alles donker is? Wat heeft God ons vandaag te bieden?
Deze ontroerend eerlijke en zeer praktische gids voor een vreugdevol leven nodigt je uit om Gods geschenken om je heen te zien.
Door dank te zeggen voor het leven dat ze had, vond Ann Voskamp het leven dat ze altijd al had gezocht.

 

Ann Voskamp en haar man hebben een boerderij in Ontario, waar zes kinderen worden opgevoed tussen de maïsvelden, de kriebels en krabbels van hun moeder, en de worstelingen en dankbare lofzangen van een gewoon en dus bijzonder gezin.



 

Het eerste hoofdstuk

 

 

 

De Vader