Verkeerd verbonden

Verkeerd verbonden (een verhaal)

Wie van jullie kan met al zijn zorgen een el toevoegen aan zijn leven? …

"Mam, waarom neem je niet op". Voor de zoveelste keer legt Suzanne de telefoon neer. Bah, er zou toch niks aan de hand zijn? Ze moet thuis zijn, waarom neemt ze de telefoon dan niet op? Ze had zich de hele nacht zorgen gemaakt. Ze had bijna niet geslapen en moest zichzelf een paar keer streng toespreken om niet in paniek te raken.

Sinds de scheiding van haar ouders was ze bang geworden om ook haar moeder te verliezen.Vooral haar aanvaarding en liefde, ondanks dat haar moeder haar keer op keer verzekerde dat ze altijd van haar zou blijven houden. Ze had zichzelf erop betrapt dat ze met goede werken de liefde van haar moeder had proberen te verdienen. Maar ze kon haar moeder natuurlijk ook op andere manieren verliezen. Een gedachte die altijd snel opzij schoof maar zich diep van binnen had genesteld.

Gister na de kerkdienst vertelde haar moeder haar dat ze zich de hele week al benauwd had gevoeld. Het was ook zo warm en ze raakte buiten adem als ze de trap op moest. Ze moest nodig afvallen, lachte ze. Ondanks haar luchtige opmerking plantte zich een zaadje van zorg in haar hart en die ging met haar gedachten op de loop. Wat als het wel iets ernstigs was en ze niet goed werd en er niemand...
De gedachte, dat haar moeder alleen thuis was en zich niet goed voelde, zat haar helemaal niet lekker. "Mam, zal ik niet met je meegaan en bij je blijven slapen?" had Susanne gevraagd, maar haar moeder had gezegd dat ze niet zo gek moest doen en gewoon naar haar eigen huisje in de stad moest gaan. "Geen zorgen maken om je moedertje, ik voel me wel vaker niet lekker. Dat kan toch niet, je kan toch niet de hele dag bij me zijn en mijn hand vasthouden. Je hebt nu je eigen leven. Als ik me echt niet lekker voel dan bel ik de dokter wel. Geen zorgen, God gaat met ons mee meisje." Dat waren haar laatste woorden...

Die avond had ze nog even geprobeerd te bellen om te vragen of alles goed was, maar haar moeder had de hele avond de telefoon niet opgenomen. Ze had de hele nacht niet geslapen en hield het niet meer uit. Ze had zichzelf  kunnen inhouden maar vanaf acht uur vanochtend probeerde ze weer haar moeder telefonisch te bereiken. Toen ze de telefoon nog steeds niet opnam nam ze het besluit om naar het huis van haar moeder te rijden. Ze pakte haar jas, tas en autosleutels en vloog de deur uit. In de auto realiseerde ze zich dat ze nog niet had ontbeten. Vol adrenaline stoof ze de snelweg op. Onverantwoord snel naar het dorp waar haar moeder woonde. Woest foeterde ze op alle slome slakken. "Kom op, kom op."

Maar met dat ze dichterbij het huis van haar moeder kwam ging ze langzamer rijden. Wat zou ze aantreffen.Wat als haar moeder de deur niet opendeed? Gelukkig had ze de sleutel van haar moeder bij zich. Ze parkeerde haar auto voor het huis. Ze zag geen beweging. Oh Heer, laat alles goed zijn. Ze belde aan maar niemand deed open. Beverig en met tranen betroebelde ogen zocht ze de sleutel. Plotseling zwaait de deur open. Een verbaasd maar vrolijk gezicht kijkt haar aan. "Wat een verrassing, was je iets vergeten? kom, ik heb de koffie net klaar en zit lekker buiten".

Vrolijk kwebbelend loopt ze voor Susanne uit. "MAM, schreeuwt ze ineens, waar was je", . Geschrokken en niet begrijpend kijkt haar moeder haar aan? "Hoe..., wat bedoel je?" "Je nam de telefoon niet op. Ik was doodsbang dat iets met je was, ik heb de hele nacht niet geslapen". Huilend laat ze zich op de bank zakken. "Lieverd, er is niks aan de hand. De telefoon doet de laatste tijd wel vaker raar, hij gaat soms over en dan weer niet of er is niemand aan de lijn". Haar moeder gaat naast haar zitten en streelt haar rug. "Mam, ik ben steeds zo bang om je te verliezen". Ineens kijkt haar moeder haar streng en scherp aan. "En kijk nu eens waar het je heeft gebracht. Je bent helemaal overstuur. Je hebt de hele nacht niet geslapen". "Maar mam, wat als er nou wel wat was". "Nee, Susanne, als je zo gaat denken dan heb je geen leven meer. Er kan altijd wel wat gebeuren. Als ik vanmiddag de deur uitstap kan ik struikelen en mijn nek breken of jij kan straks op weg naar huis wel een ongeluk krijgen. Je kan toch niet constant in angst leven. Hoeveel heb ik wel niet in angst gezeten toen je voor je stage in het buitenland was. Ik heb toen moeten leren niet na te denken over 'wat als' ".

Susanne sputtert tegen. "Mam, je nam niet op". Haar moeder kijkt haar weer bestraffend aan. "Waarom belde je mij?" Susanne haalt haar schouders op. "Gewoon om te weten hoe het met je was". "Nee, niet gewoon. Je belde omdat je bang was en angst is een hele slechte raadgever en daarbij heb je jezelf op een ongezonde manier aan mij gebonden. Je hebt nu je eigen leven en je moet jezelf aan God binden. Hij zorgt voor ons en blijft altijd bij ons en mocht er ooit wat gebeuren ook dan ben je niet alleen. Hij zal je kracht geven als die dag komt". Susanne komt weer tot zichzelf en kijkt haar moeder schaapachtig aan "dom hè",zegt ze met een zucht van opluchting en glimlacht naar haar moeder. "Maar wel gezellig dat je er bent. Kopje koffie dan maar".