december 1996 Hoe spreekt God tot je?
Na mijn studie pedagogiek ging ik op zoek naar werk. Ik had me ingeschreven bij verschillende uitzendbureaus en af en toe belden ze dat ze dat ze werk voor me hadden. Dit keer werd ik gebeld om te komen werken op een kinderdagverblijf voor meervoudig verstandelijk gehandicapte kinderen (Ilmarinen). Het leek me een leuke uitdaging dus stemde ik toe. Ik schrok toen ik bij het gebouw kwam. Oh nee, het was een antroposofische instelling. Iets waar ik eigenlijk niks meer mee te maken wilde hebben.
Deze 'religie' wil bij mensen een bovenzintuigelijk bewustzijn ontwikkelen dat recht tegen Bijbelse waarheden ingaat. (Ze ontkennen de lichamelijke opstanding van Jezus, en zien Hem als één van de vele hooggeïncarneerde geesten. Dus een zeer antichristelijke leer)
Maar ik was wel heel enthousiast om te werken met deze kinderen dus accepteerde ik het werk. Bij alles werd een ritueel uitgevoerd. Kaars aansteken bij het eten en een spreuk uitspreken. Ik voelde me er helemaal niet goed bij. Ik begon te twijfelen of God me hier echt zou willen hebben. Ik bad voor de kinderen en zegende ze in Jezus naam. Met knallende koppijn kwam ik thuis. God is dit wat u wilt? 's Avond had een een bijbelstudie en er was een tekst uit Jesaja 6:1-8. De tekst raakte me diep. Wie zal er voor ons gaan...? Was dit Gods antwoord?
Af en toe moest ik met een kind mee naar de grote zaal om een euritmie-dans te bekijken. Er werd een heilige spreuk uitgesproken en er werd dan voor het kind gedanst. Dit voelde helemaal niet goed. Het kind zat in een rolstoel en begon te krijsen. Ik moest het proberen rustig te houden. Ik ben maar gaan bidden. Heer help ons.
Voor de kerkelijke gemeente waar ik heen ging moest ik het kinderwerk voorbereiden. Een verhaal over Naäman. Ik had het voorbereid uit de kinderbijbel. Er was steeds een stem in me dat ik de gewone bijbel erbij moest pakken en... dat deed ik uiteindelijk. Ook al zag ik het nut er niet van in en toen las ik:
2 kon 5:18 Maar ik hoop dat de HEER mij het volgende zal willen vergeven: wanneer mijn vorst naar de tempel gaat om zich voor Rimmon neer te buigen, steunt hij altijd op mijn arm, zodat ik wel gedwongen ben me ook in de tempel van Rimmon neer te buigen. Ik hoop dus dat de HEER het mij zal willen vergeven wanneer ik me neerbuig in de tempel van Rimmon.’ 19 Elisa antwoordde: ‘Ga in vrede.’
Onvoorstelbaar dat was nou net de vraag die ik die morgen aan God gesteld had. en hierin vond ik Gods antwoord dat ik daar mocht werken. Ik weet niet hoe of wat maar God wilde mij daar gewoon hebben en ik heb daar een paar maanden gewerkt en met sommige mensen heb ik het geloof kunnen delen en ik heb veel kunnen bidden. Wie weet wat God wil bewerken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten