We hebben allemaal wat, we zijn allemaal raar...

Een christen die in de wereld onbetekenend is,
mag blij zijn omdat hij in Gods ogen groot is.
(Jakobus 1:9)
 

 

 

Nu er bij mijn zoon de diagnose PDD-NOS is vastgesteld gaat er een wereld voor me open. Des te meer ik me verdiep in wat dit inhoudt des te meer kom ik ook mezelf tegen. Ook ik ben niet snel van begrip en mijn gedachten krijg ik als beelddenker maar moeilijk onder woorden. Mijn stilzwijgen tijdens gespreken worden maar al te vaak uitgelegd als een wijselijk zwijgen in plaats van noodzakelijk zwijgen omdat ik alle info niet zo snel verwerken kan.

 

Op mijn werk kon ik als een computer allerlei loze feitjes onthouden maar grapjes begreep ik vaak niet. Mijn werkgever kon met zijn snijdende woorden iedereen neersabelen en ook ik was een heerlijk doelwit om als blondje in de hoek te worden gedreven. Wat overigens meer zei over hem dan over mij. Ik ben misschien niet snel van begrip maar ik ben zeker niet dom. Wel heb ik altijd moeten vechten om normaal te zijn. Ik heb altijd gedacht dat als ik wat ouder zou zijn de sociale contacten wat makkelijker zouden worden. Maar nu begrijp ik dat die tijd nooit zal komen.  

 

Een boek waar ik veel herkenning in vond is het boek van Henny Struik.



Meer info over het boek



Een klein voorbeeld ter verduidelijking:

Als ik een bekende tegenkom op straat voel ik me ongemakkelijk. Op welke afstand groet je, wat zeg je of zeg je niks. Steek je dan je hand op of niet.

 

Het is voor mij altijd verstandelijk nadenken hoe ik moet reageren en dat is zo vermoeiend. Het is of ik constant van buiten naar mezelf kijk en aan de andere kant heb ik ook niet het besef hoe mijn gedrag op de ander overkomt. Dit laatste is echt vervelend. Dan maak ik een opmerking of grap en besef niet dat de ander het niet leuk of raar vind. Vaak ben te traag in mijn reactie zodat ik die maar inhoud en niet geef of op een onhandige manier.

 

Gelukkig zijn er ook mensen die hier doorheen prikken en me niet veroordelen en afwijzen. Bij deze mensen kan ik met al mijn gekkigheid mezelf zijn. Zij durven te zeggen dat iets niet of wel leuk is. Ze weten dat ze me even de tijd moeten geven en er mogen lange stiltes vallen. Bij mensen die heel direct en eerlijk zijn daar voel ik me het meest bij thuis. In deze mensen kan ik me spiegelen en zien waar ik mee bezig ben.

Spiegelen aan de wereld maakt je ongelukkig, je zult nooit aan die hoge verwachtingen kunnen voldoen

 

Wat is het dan een troost om te beseffen dat je kostbaar bent, hooggeschat en dat God je liefheeft. Hij wil je redden van alles wat je kapot maakt omdat Hij van je houdt. Wij met al onze beperkingen we mogen er zijn. Want iedereen heeft wel een beperking. Nog een mooie tekst uit Filippenzen 4:  

Mijn God zal uit de overvloed van zijn majesteit elk tekort van u aanvullen,

door Christus Jezus.

 

Ik kan het niet begrijpen Heer, ik kan er echt niet bij. U ziet het kleine musje en U ziet ook mij.

 

Ook als je een beperking hebt in je leven mag je weten dat het een unieke gave is die jou bijzonder maakt helemaal geschikt voor de taak die God je geeft.

Want Hij zal alle dingen doen meewerken ten goede!

 

Kan je aanvaarden dat je aanvaard bent? En kan je jezelf aanvaarden en spiegelen in Gods ogen.