Ik vind het eng worden...

Gisteravond ging ik nog even een rondje met de hond lopen. Het was al donker en de jongens stelden voor om met me mee te lopen. Wauw, echt jongens die om hun moeder denken, wat lief van ze... Maar al gauw renden ze voor me uit naar de natuurplas om daar te gaan schommelen. Ik liep door langs het water en ging op een boomstronk zitten. Ha ha...mooie beschermers.

 

Ik genoot van de sterren en het laatste beetje licht boven de horizon. Na een tijdje waren de jongens het schommelen zat en vroegen zich hardop af waar mam gebleven was? MAM...Ik moest erom lachen want ik zat vlakbij. Ik antwoorde niet gelijk. Opeens hoorde ik paniek in hun stem. "ik vind dit eng worden" zei een van de jongens"... Ik zat vlakbij en stelde ze maar meteen gerust met:  "Ik ben er wel hoor, vlakbij, je ziet me alleen niet". Ze waren gerustgesteld. Met hun zaklantaarns gingen ze me zoeken en samen liepen we naar huis.

Onderweg dacht ik eraan dat God ook altijd bij ons is en zo glimlachend naar ons gestuntel kijkt. Soms zijn we zo bezig met onze eigen dingen dat we vergeten dat Hij vlakbij is en op ons let.

Net als de jongens kan ik angst voor de angst krijgen. Er is niks veranderd maar stel je voor...dat ik hier alleen in het donker ben. Wie weet wat er op de loer ligt. Er kan eigenlijk van alles gebeuren. Kijk naar IS. de vluchtelingen, oorlogen, of misschien krijg ik wel een dodelijke ziekte of een ongeluk...O, help. Heer ik vind het eng worden. Dan spreekt de Heer: Ik ben er. Ik zie je. Waarom laat je jezelf zo afleiden? Waarom liep je niet met me mee en genoot van de dingen die je vandaag geef. Wees niet zo bang voor morgen, Je bent vrij en hebt een hoopvolle toekomst. Blijf maar dicht bij mij.


Vanochtend kreeg ik de volgende Bijbeltekst op mijn telefoontje:

Spreuken 3:25-26 Wees niet bevreesd voor plotselinge angst of voor verwoesting door goddelozen, als die komt, want de HEERE is je hoop, Hij zal je voet bewaren voor gevangenschap.

Shalom