De Vroedvrouw van Jolina Petersheim

"Dit zal ik mij te binnen brengen, daarom zal ik hopen: Het zijn de gunstbewijzen des Heren, dat wij niet omgekomen zijn, want zijn barmhartigheden houden niet op, elke morgen zijn zij nieuw, groot is uw trouw! Mijn ziel zegt: Mijn deel is de Here, daarom zal ik op Hem hopen."

vakantie, dit jaar gingen we met de tent naar een kleine camping zonder wifi. Heerlijk eenvoudig, back to basics. Maar hoe vullen we onze tijd als de oneindige informatiestroom niet beschikbaar is? In ieder geval nam ik een paar boeken mee. Eén daarvan was De Vroedvrouw van Jolina Petersheim. Een boek over een mennonitische gemeenschap. Toepasselijk dacht ik want deze roman neemt je vast mee naar de basis en de eenvoud van het bestaan. Maar al lezende ontdekte ik dat achter al deze eenvoud hartverscheurende verhalen kunnen schuil gaan.

Beth Winslow heeft als tienermoeder haar zoontje moeten afstaan. Een paar jaar later is Beth student-assistent van Thomas Fitzpatrick. Verkeerde motieven doen haar besluiten draagmoeder voor het echtpaar Fitzpatrick te worden. Dan blijkt dat het ongeboren kindje vermoedelijk een afwijking heeft. De ouders willen de zwangerschap laten afbreken. Ten einde raad vlucht Beth naar een mennonitisch opvangcentrum. Hier kan ze schuilen en het kindje veilig ter wereld brengen. Hier vind ze de rust die ze haar hele leven heeft gezocht. Beth laat zich dopen en sluit zich aan bij de gemeenschap. Ze krijgt een nieuwe naam en een nieuw bestaan als vroedvrouw Rhoda Mummau van Hopen Haus, het opvangcentrum voor zwangere ongehuwde moeders. Als vroedvrouw wordt ze echter voortdurend herinnert aan haar pijnlijke verleden. Haar hart blijft op slot tot het heden en verleden bij elkaar komen en ze tienermoeder Amelia leert kennen.

De vroedvrouw is een absolute aanrader. Niet alleen een roman over de eenvoudige mennonitische gemeenschap maar ook over een zeer actueel onderwerp, namelijk draagmoederschap. Heden en verleden komen op een bijzondere manier bij elkaar. Geen doorsnee boek dus. De schrijfstijl is in de ik-vorm en brengt daarmee het verhaal heel dichterbij. Een verhaal vol spanning, humor en onverwachte wendingen. Een boek over hoop, dat ook als je verkeerde beslissingen lijkt te nemen God iets moois kan laten groeien.

Jolina Petersheim heeft net als haar man een mennonitische achtergrond maar maken daar geen deel meer vanuit maar ze weet wel met veel hartstocht over deze gemeenschap te schrijven. Een boek om in één adem uit te lezen.