De waarde van afstand

"Ik beschouw het als een zegen dat mijn vader geen auto had, terwijl de meeste van mijn vrienden er toch wel een hadden en mij soms meenamen voor een ritje. Dit betekende dat ik net vaak genoeg een bezoek aan al die verre plaatsen kon brengen om er herinneringen aan te kunnen verbinden en geen onmogelijke verlangens, terwijl ze toch in de regel even onbereikbaar bleven als de maan. Het fatale vermogen om overal naar toe te snellen waar ik heen wilde was mij niet gegeven. De maat waarmee ik afstanden mat was die van een mens die op zijn eigen twee benen loopt en niet die van een verbrandingsmotor. Ik kreeg niet de kans om het hele idee van afstand te verkrachten: in plaats daarvan bezit ik infinite riches in wat voor gemotoriseerde mensen a little room zou zijn. Het moderne verkeer is niet raker en afschuwelijker te typeren met de uitspraak dat er geen afstanden meer bestaan". Dat klopt. Een van de verrukkelijkste dingen die we hadden bestaat niet meer. Door deze smerige inflatie gaat de waarde van afstand verloren, zodat een modern kind honderd mijl aflegt met minder gevoel van bevrijding en pelgrimage dan zijn grootvader al na tien mijl had"  

(CS Lewis, Verrast door Vreugde blz.130)

Dit stukje uit het boek van CS Lewis raakte mij diep, ook al is het al bijna 70 jaar geleden geschreven. Wat zijn we door de moderne technieken toch veel rijkdom in eenvoud kwijtgeraakt. Om te kunnen genieten van de kleine zegeningen die elke dag ons pad kruisen. We merken het niet meer op omdat het zo gewoon geworden is. Dit geldt niet alleen voor zoiets eenvoudigs als de waarde en besef van afstand, maar ook voor bijvoorbeeld informatie. We hoeven zelf niet meer op zoek te gaan of na te denken. Met één druk op de knop heb je, je eigen 'antwoord'. 

We stompen af door zoveel overvloed van gemak, dat voor ons gedaan wordt. Je hoeft je eten niet meer te bereiden, door de kant-en-klaar maaltijden, de afwas wordt voor je gedaan door de afwasmachine, de warmte komt uit de kachel en het water uit de kraan. Niks hoeven we meer zelf te doen. Het kost ons geen moeite meer. We beseffen niet meer welke waarde iets heeft. We hebben steeds meer tijd en vreemd genoeg steeds minder geduld. De tijd raast ons voorbij. Er is zoveel dat onze aandacht vraagt en ons afleidt van Gods bedoeling. Dat wij Hem zouden vinden en liefhebben. 

"Uit één enkele mens heeft Hij de hele mensheid gemaakt om de gehele aarde te bewonen. Van tevoren heeft Hij hun tijden en de grenzen van hun woongebieden bepaald, met de bedoeling dat ze de Heer zouden zoeken en Hem al tastend zouden vinden. Toch is Hij niet ver bij ieder van ons vandaan," Handelingen 17:26)

Ik houd geen pleidooi om geen gebruik te maken van onze hedendaagse gemakken maar wil duidelijk maken dat we ook eens bewust moeten gaan worden van waar we nu eigenlijk mee bezig zijn. Hoe heerlijk is het om de stilte in te gaan om eens een lange wandeling te maken en genieten van alles wat God ons heeft gegeven. Om God te zoeken in de eenvoud. Iets te doen wat niet gelijk resultaat geeft zoals bijvoorbeeld het zaaien van bloemen en planten. Het geduld te hebben om te zien hoe iets zich ontwikkelt en tot stand komt.

Net als Elia op de Horeb in 1 Koningen 19. God was niet in al het geweld van de storm, aardbeving of het vuur. God sprak door een zachte bries.

"De Heer zei: "Ga naar buiten en kom voor de Heer staan, op de berg." Toen kwam de Heer voorbij. Een hevige storm ging voor de Heer uit, die bergen spleet en rotsen in stukken brak. Maar de Heer was niet in de storm. Na de storm was er een aardbeving. Maar de Heer was niet in de aardbeving. Na de aardbeving kwam er een vuur. Maar de Heer was niet in het vuur. Na het vuur was er het suizen van een zachte bries. Zodra Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht en bleef in de ingang van de grot staan."

Beseffen wij nog de waarde van afstand? Wat het kost om ergens te komen? Wat het God kostte om bij ons te komen en wij bij Hem? Beseffen wij de overbrugde afstand tussen God en onszelf? Dat schenkt diep ontzag en eerbied.

Ooggetuigen van je verleden

"Alles heeft Hij voortreffelijk gemaakt op zijn tijd; ook heeft Hij de eeuw in hun hart gelegd, zonder dat de mens van het werk dat God doet, van het begin tot het einde, iets kan ontdekken." (Prediker 3:11)

Deze blog is naar aanleiding van bovenstaand artikel in het Nieuwsblad van het Noorden van augustus 1990. Hierdoor kwam ik op  het spoor van het boek waaraan mijn opa (toen 82 jaar) ook aan had bijgedragen. Mijn moeder was met haar vader nog speciaal naar de schrijfster gegaan om een gesigneerd exemplaar op te halen. Helaas leende mijn opa het boek vlak daarna uit en kreeg het nooit meer terug. Nu heb ik eindelijk dat boek gevonden en gekocht. Dit is de foto die mijn opa instuurde. Het huis op de werf van Botje, Ensing & Co. 

Onder de foto staat: "Dienstwoning van de bedrijfsleider van de machinefabriek.  Deze woning stond aan het Hoendiep en er waren twee voordeuren. Rechts was de deur van het kantoor van de directeur en links de deur van het woonhuis van de bedrijfsleider. Vanaf 1908 woonde hier de familie De Wit en vanaf 1941 tot de afbraak in 1964 de familie Boon."

Het toeval wil dat de kleindochter van familie de Wit (mijn moeder) nu tegenover de zoon van familie Boon woont en regelmatig contact hebben. Hij kan haar alles vertellen over dit huis waar ook hij is opgegroeid. Hij kende zelfs haar vader. Wat fijn nog iemand te hebben die ooggetuige is geweest van je eigen geschiedenis.

 

Voor mij een reden om eens wat verder op onderzoek te gaan.

In 1908 trokken Jan de Wit (1871) en zijn vrouw Jantje Bousema (1870) die beiden 13 jaar getrouwd waren met hun vier dochters (Annechien 13 jaar,  Aaltje 10 jaar, Aagt 8 jaar en Lunsina Henderika 1 jaar) in de woning aan het Hoendiep. Die Kerst in 1908 kwam mijn opa Hendrik ter wereld. Een geschenk na alle ellende die ze in de jaren daarvoor hadden meegemaakt. 

Na de derde dochter Aagt waren er namelijk nog 4 kinderen geboren maar dezen zijn allemaal gestorven. In 1901 was hun pasgeboren zoontje Cornelis Ugo (10 maand oud) gestorven en in 1906 had de griep? de 3 jongste dochtertjes (Lunsina 3 jaar, Hendrika Afien 2 jaar, Jantje Frederika 9 maand) geveld. De foto hieronder moet dus in 1906 gemaakt zijn. Die winter overlijden de jongste 3 dochters. (14 november, 6 december en 12 december) Dit gebeurt allemaal nadat ze net verhuisd zijn van Uithuizen naar Groningen en aan het Hoendiep ZZ 26 komen wonen.

Jan de Wit was de zoon van een scheepstimmerman uit Wildervank. Was dat misschien de reden dat mijn overgrootvader is gaan werken bij Botje, Ensing & Co, een scheepswerf. Uit stukken, die ik lees, ontdek ik dat hij na machine-bankwerker te zijn geweest, bedrijfsleider (werkmeester) werd. Het gezin komt dan ook wonen op de scheepswerf en hier groeit mijn opa op. In 1912 wordt zijn kleine broertje Cornelis geboren. In 1914 breekt de eerste wereldoorlog uit. Toch blijven de zaken goed gaan. In 1918 is er een staking en lees ik dat alle 70 werklieden worden gedwongen te staken. Een groot bedrijf dus. 

En dan is het november 1918 het einde van de eerste wereldoorlog maar de Spaanse griep gaat rond. Op 22 november overlijdt moeder Jantje Bousema aan de gevolgen van de Spaanse griep. De oudste dochters nemen de zorg voor de jongste kinderen op zich. Mijn opa is dan 10 en Cornelis is 4 jaar oud. Jantje is 48 jaar geworden. De rest van het gezin overleeft de Spaanse griep.

Mijn overgrootvader (50) hertrouwt in 1922 met Anje Bouwman (32) uit Delfzijl die hij als huishoudster in dienst had genomen. Dit wordt hem door de oudste dochters niet in dank afgenomen die zelf ook al richting de 30 lopen. In 1941 gaat Jan de Wit met pensioen en in september 1945 overlijdt hij op 74-jarige leeftijd in Assen. Hij woonde nog wel in Groningen met zijn vrouw. Dus waarschijnlijk is hij in het ziekenhuis overleden.

Mijn opa Hendrik kon goed leren en gaat naar de HBS. Hij wordt boekhouder bij Botje, Ensing & Co. In de jaren voor de oorlog krijgt hij tuberculose en verblijft een tijdje in een sanatorium waar hij gelukkig geneest. Ook krijgt hij Malaria. Iets wat dan nog in Nederland voorkomt. In de oorlog trouwt hij op 33-jarige leeftijd  (15 oktober 1942) met Diena Poelstra (1916) en krijgt twee kinderen. Jan (1942) en Hendrika Elizabeth (1946), mijn moeder. Nadat mijn opa als boekhouder bij Botje, Ensing & Co heeft gewerkt gaat hij tot zijn pensioen als boekhouder bij Greving en Greving werken. In 1997 overlijdt hij in Maartenshof uiteindelijk toch nog aan de griep. 

Ik herinner mijn opa als een optimistische, rechtvaardige man vol humor, zonder ooit grof te zijn. Hij was ontzettend ad rem en kon met iedereen opschieten. Hij was gek op mijn oma en ik was altijd met plezier aan het logeren. Samen wandelen door het stadspark en de stad. Fijne herinneringen.

Nog wat ontdekkingen:

Jantje Bousema, de moeder van mijn opa

Jantje Bousema (1870) was dochter van de molenaar Kornelis Bousema. Jantje was 5 jaar toen haar vader op 32-jarige leeftijd  overleed. Ze kwam uit Lettelbert. Daar had haar vader in 1873 een korenmolen/pelmolen overgenomen van bakker Simme Huizingh, de stiefvader van zijn vrouw Aaltje Ellerij. Twee jaar nadat Kornelis de molen had gekocht overlijdt hij. Waar Kornelis die zaterdagochtend op 17 juni aan overleed is niet bekend, wel zien we dat weduwe Aaltje Ellerij, de moeder van Jantje en oma van mijn opa, de molen een jaar later laat afbreken. De molen is nog niet eens 15 jaar oud. Dit doet mij vermoeden dat haar vader door een ongeluk in de molen is overleden. De weduwe blijft achter met 4 jonge kinderen. Zij hertrouwt met Uge Stuut en krijgt nog 4 kinderen en verhuist naar Peize waar ze op 79-jarige leeftijd in 1922 overlijdt.

Vragen die blijven en waar geen ooggetuigen meer van zijn:

-Aan welke ziekte stierven de drie zusjes in 1906?

-In welke fabriek in Uithuizen werkte mijn overgrootvader rond 1900?

-Waarom gaat mijn overgrootvader bij Botje, Ensing & Co werken?

-Waaraan is Kornelis Bousema overleden?

-Waarom breekt de weduwe Aaltje Ellerij de molen af? Was de molen onherstelbaar beschadigd?

-Heeft mijn opa zijn oma Aaltje Ellerij nog gekend? Hij was 12 toen ze overleed.

-Kende mijn opa het verhaal van de molen?

-Zijn er nog foto's van de molen?

etc.

 

Mijn hart luchten

 

Er moet me iets van het hart. 

Mijn man werkt al 42 jaar bij hetzelfde bedrijf (Solides Hoogkerk). Al 42 jaar verricht hij zwaar lichamelijk werk in de kartonindustrie waar hij in ploegendienst werkt. 

Hij is nu 65 jaar en het werk valt hem steeds zwaarder. Vooral de nachtdiensten breken hem op. De 30 kilometer die hij na de nachtdienst terug moet rijden is al een paar keer bijna mis gegaan. 

Nu blijkt er geen regeling te zijn voor de oudere werknemer en is hij verplicht tot zijn 67ste door te werken. Nu gaat de vestiging waar mijn man werkt sluiten en moet hij 75 kilometer naar een andere vestiging rijden. Dit is dubbel zwaar. Niet alleen wat betreft de afstand maar ook de rust die hij voor zijn werk zo nodig heeft. 

Hij moet nu in plaats van 4:30 om 3:30 opstaan voor een ochtenddienst. Er wordt totaal niet gekeken naar het welzijn van de werknemer. Lichamelijk krijgt mijn man steeds meer klachten.

Was er vroeger nog aandacht, compassie en respect voor de werknemer, nu is dat ver te zoeken. Vroeger was er veel meer oog voor het welzijn van de werknemer en zijn gezin. Zelfs de gepensioneerde werknemer kreeg nog aandacht. Voorbeelden zijn de tal van sociale activiteiten die door de fabriek werden georganiseerd. Waaronder klaverjasmiddagen, sinterklaasvieringen en uitstapjes etc, etc. De winst van de fabriek zat niet alleen in het zoveel mogelijk geld vergaren maar ook in zoveel mogelijk gezinnen van onderhoud te voorzien. Een blije werknemer is een productieve werknemer die zich betrokken voelt en wil dat de fabriek goed blijft draaien. Er was een echt ons-gevoel.

Nu is de fabriek al een paar keer overgenomen door een groot buitenlands concern. Er zijn mensen aan de leiding die geen contact meer hebben met de werkvloer. Ploegen werden door elkaar gehusseld, waardoor mensen van elkaar vervreemden. Ook moest je met minder mensen meer werk gaan verzetten. Geen tijd meer om te schaften als de machine niet goed liep en de machine liep steeds slechter doordat er geen onderhoud meer werd gepleegd. "Minimale investeringen maximaal rendement". Niet alleen de machine is aan het einde van zijn latijn ook het ziekteverzuim is enorm toegenomen. En nu is het zover. De fabriek die in 1913 is gebouwd wordt nu na 120 jaar afgebroken. De projectontwikkelaars van de gemeente lopen al likkebaardend rond.

Hoogkerk is de locatie die het beste draait en waar producten worden gemaakt die de andere locaties niet kunnen produceren. Maar de grond in Pekel, Nieuweschans en Coevorden kan je natuurlijk niet zo duur verkopen. Er worden miljoenen verdiend met de verkoop van de grond en de machines maar voor de werknemer kan er niets worden geregeld. Wat is winst en hoe mag het bedrijf daar over de ruggen van de werknemers mee omgaan? De werknemers delen niet in de winst maar zijn onderdeel van de winst geworden.

Mijn man en de andere werknemers zijn niet meer zijn dan een radertje in de grote geldmachine. Breekt het radertje af dan wordt die zo goedkoop mogelijk vervangen.

Heel veel invloed heb je als werknemer niet. Ja, CAO onderhandelingen door de vakbonden maar die lopen ook vast. Het concern probeert door zo min mogelijk input het meeste output te genereren en de werknemer is hiervan de dupe. Het concern is te groot om goede COA onderhandelingen te kunnen voeren. Pressiemiddelen als staken werken niet want dan sluiten ze de boel gewoon en wordt het werk overgeheveld naar andere goedkopere vestigingen. 

Eigenlijk zou er van hogerhand een soort minimum CAO moeten komen voor grote buitenlandse concerns waarin belangrijke sociale regelingen gewaarborgd blijven. 

Ondanks alles blijven we maar vertrouwen. Wij doen gewoon ons best. Meer kunnen we niet doen. 

Van hart tot hart

Laats mocht ik een tienerdienst leiden. We hadden het over de belangrijkste boodschap die de Bijbel jou wil meegeven. De tieners antwoorden dat het belangrijkst is om goed te leven, om goede dingen te doen.

Is dat de werkelijk de belangrijkste boodschap? 

De tieners waren verbaasd toen ik vertelde dat dat niet het belangrijkste was. Ze zeiden: "Dan kom je toch niet in de hemel?"

Nee niemand kan goed genoeg zijn om in de hemel te komen. (Rom 3:23) De belangrijkste boodschap in de Bijbel is 316. Johannes 3:16 De belangrijkste boodschap in de Bijbel is Gods Liefde. Zijn Zoon Jezus Christus die naar de wereld is gekomen om ons te redden. Hijzelf betaalde de prijs opdat wij eeuwig in God nabijheid mogen zijn als Zijn kinderen. 

In Efeze 2:8 staat het nog duidelijker:  "Want omdat God zo liefdevol en goed is, heeft Hij jullie gered door jullie geloof. Jullie hebben niet jezelf gered, maar Gód heeft jullie gered. Het is zíjn geschenk.  Jullie zijn dus niet gered doordat jullie zelf zo goed je best deden om goede mensen te zijn. Want Hij wilde niet dat jullie over je redding zouden kunnen opscheppen."

Dat is het goede nieuws! God wil ons redden uit Liefde.

Al in het oude testament maakt God duidelijk dat Hij een hartrelatie wil en geen offers. Hij wil dat de dingen die we doen oprecht en uit liefde voor Hem doen en dat we er niet met een verborgen agenda op na houden om iets te verdienen. God heeft Israël niet uitgekozen omdat ze zo goed waren en ook David werd een man naar Gods hart genoemd maar niet omdat hij goed was maar omdat God hem had uitgekozen.

God wil dat wij Hem kennen en liefhebben en eren om wie Hij is. Maar de mens is egoïstisch en zelfgericht en wil Gods gunst verdienen en bedenkt daar allerlei manieren voor om toch trots te kunnen zijn. Hij zoekt zijn identiteit niet bij God maar bij de dingen die hij kan en doet. Telkens weer strekt God Zijn armen naar ons uit.

Jesaja 28 staat dat de mensen niet willen luisteren. Ze zien Gods liefde als onnavolgbare regels die alleen maar in de weg staan van hun eigen leven. Terwijl ze juist alleen bij God de rust, vrede en vreugde konden vinden die ze zochten.

vers 12 "Ooit heeft Hij tegen het volk gezegd: 'Hier kunnen jullie rusten. De mensen die moe zijn, kunnen hier uitrusten. Hier kunnen jullie verfrist worden.' Maar ze wilden niet luisteren.  Voor hen is alles wat de Heer zegt alleen maar wet op wet, wet op wet, regel op regel, regel op regel, hier wat, daar wat."

Mijn zoon had een gesprekje met een klasgenoot. Toen die klasgenoot hoorde dat zijn ouders christelijk waren veronderstelde hij dat mijn zoon vast een strenge opvoeding had gehad. Nog steeds hebben mensen een verkeerd beeld van het christelijk geloof. Het draait niet om regels maar om een dankbaar hart dat God liefheeft en wil volgen. Dat kan je niet opleggen. God wil ons dat vernieuwde hart geven.

Het is juist Zijn liefde en genade die ons bevrijd van het aardse streven om geliefd te worden of om onze vrede en vreugde in tijdelijke vergankelijke dingen te zoeken die je uiteindelijk te gronde richten. God geeft ons juist vrijheid om werkelijk te leven verlost uit de slavernij van de zonde. Opdat wij waarlijk vrij zouden zijn van ons egoïstische hart van steen.

"Van Uwentwege zegt mijn hart: 

Zoekt mijn aangezicht. 

Ik zoek uw aangezicht, HERE. 

Verberg uw aangezicht niet voor mij,"

Zijt Gij mijn God?

Op de lagere school kregen wij vroeger blokfluitles en een blokfluit mee naar huis. Deze blokfluit bracht nogal wat irritatie met zich mee. De hele dag probeerde ik mijn lievelingslied te oefenen. Het was een lied dat ik eens in de kerk had gehoord. Een lied met een prachtige melancholieke melodie. Het was het lied 40a uit het liedboek voor de kerken: "Zijt gij mijn God, ben ik Uw mens nog Here...". Mijn ouders werden horendol van het eindeloze oefenen. Nog steeds kan ik dit lied spelen al heb ik na de lagere school nooit meer een blokfluit aangeraakt.

Laatst werd het lied in de kerk gespeeld en keek eens goed naar de vreemde tekst. Een lied vol twijfel en angst. Ik weet nog dat het verhaal van de dwaze en wijze maagden, op de lagere school, diepe indruk op mij maakte. Hoorde ik wel bij God? Sprak het lied mij daarom zo aan? Wij deden als gezin niet zoveel met het geloof. Deed ik wel genoeg. Hoorde ik bij de dwaze meisjes?

Op dit moment lees ik het boek van Job. Hoe kan deze ellende hem toch overkomen. Hij heeft toch altijd goed gedaan? Zelfs zijn vrienden beschuldigen hem van goddeloos gedrag. Maar hij heeft niets fout gedaan. Hij verdient deze ellende niet. Wat was de motivatie van Job om rechtvaardig te zijn? Om dingen te verdienen. Bezit, aanzien...Of was hij rechtvaardig omdat hij God liefhad en ontzag voor Hem had? Ik denk het laatste maar toch spreekt hij ook over verdienen.

God wil dat we in ons geloof de motivatie om iets te verdienen loslaten en ons gedrag laten leiden door wie Hij is. Dat we niet langer een verdiengeloof aanhangen, maar dat we een genadegeloof van Hem ontvangen die ons binnenste vervuld met geloofszekerheid. Niet ik maar God in het middelpunt van je leven. Leef niet om te ontvangen maar om te delen van datgene wat God je geeft.

Job belijdt:  "Ik kende U alleen van horen zeggen. Maar nu heb ik U zelf gezien." God is dichtbij gekomen. Religie is uiteindelijk veranderd in een relatie. God is erbij en je mag op Hem blijven vertrouwen waar je ook doorheen gaat. 

Niet de omstandigheden bepalen ons leven maar Gods aanwezigheid in die omstandigheden. Hij laat niet los. 

‘Gij wilt mijn God, ik mag uw mens weer wezen!’ Lied 40a vers 9

En toch mogen wij danken...

"Want mijn gedachten zijn niet uw gedachten en uw wegen zijn niet mijn wegen, luidt het woord des HEREN. Want zoals de hemelen hoger zijn dan de aarde, zo zijn mijn wegen hoger dan uw wegen en mijn gedachten dan uw gedachten." (Jesaja 55:8)

Het alledaagse leven en zelfs tegenslag ze zijn vol van Gods tegenwoordigheid. Hij is immers met ons alle dagen van ons leven. Het zou best wel eens kunnen zijn dat toevallig pech of ongeluk van Godswege gebeuren. (Ik denk aan de keer dat mijn auto niet voor niets werd gestolen) We kunnen mopperen op iets wat misschien iets goeds kan zijn. Wij weten niet wat goed of kwaad is. Ik heb dit al eens geschreven met het verhaal over de zoon van de Chinese boer.

We doen ons best het goede te doen en het kwade te laten en dat is goed. Maar onze wegen lopen anders dan Gods wegen want Gods gedachten zijn hoger. We kunnen ze niet doorgronden. Het gaat ons verstand te boven. 

"Alles heeft Hij voortreffelijk gemaakt op zijn tijd; ook heeft Hij de eeuw in hun hart gelegd, zonder dat de mens van het werk dat God doet, van het begin tot het einde, iets kan ontdekken." (pred 3:11)

“Earth's crammed with heaven,

And every common bush afire with God,

But only he who sees takes off his shoes;

The rest sit round and pluck blackberries.”

― Elizabeth Barrett Browning

(De aarde is vervuld van de hemel, en iedere gewone stuik staat in brand door Gods aanwezigheid. Maar alleen die het ziet, trekt zijn schoenen uit. Alle anderen hurken neer en plukken bramen.)

Hoe wonderlijk is Gods handelen in jouw leven, als je het wil zien en geloven. Zo dat je zelfs in het alledaagse en de tegenslagen Gods wegen mag ontdekken. Hij die ons kneedt en vormt opdat wij steeds meer gelijkvormig worden aan het beeld van Christus.

1 Korinthiërs 10:13 HTB

De beproevingen die u hebt ondergaan, zijn niet ongewoon. God is trouw, Hij zal ervoor zorgen dat de beproevingen u niet teveel worden. Hij zal ook een uitweg uit de beproevingen geven, zodat u er tegen opgewassen bent.

Vertrouw en blijf onder alles danken. Hij is nabij.

Sola Fide, Geloof alleen

 Mijn Hemelse Vader

U zegt tegen ons: "Mens, waar ben je" en wij? Wij verstoppen ons.

U zegt: "Vrees niet" en angst vervuld ons leven.

U zegt: "Mijn kind geef me je hart" en wij? Wij houden ons hart vast.

U zegt: "Kom tot Mij" en wij blijven op afstand.

U zegt: "Volg Mij" en wij wandelen op eigen paden.

U zegt: "Geloof alleen" en wij doen ons best Uw liefde waardig te zijn.

(Uit preek van G. Bekius)

Dat laatste zinnetje bleef hangen. Wij doen vaak ons best om Gods liefde waardig te zijn om Gods liefde te verdienen. Onze hele maatschappij zit zo in elkaar. "Voort wat, hoort wat". Dit zit zo ingebakken dat we het zelf bijna niet meer doorhebben dat we nog steeds door goede werken de liefde en goedkeuring van God en mensen proberen te verdienen. In plaats van een relatie uit liefde verandert de relatie met God vaak sluipenderwijs in een werkovereenkomst. 

Hoe staat het met ons? Proberen we Gods liefde waardig te zijn of vertrouwen we op Zijn Liefde als drijfveer voor ons handelen. Niet om de weegschaal in balans te krijgen maar uit dankbaarheid. Omdat Zijn Liefde door ons heen overstroomt. Doordat wij leeg worden van onszelf en vol van Hem kijken we door Zijn ogen naar de wereld en onszelf.

Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. Toen wij nog niets met God te maken wilden hebben zag Hij al naar ons uit. Omdat wij onszelf niet kunnen redden. Opdat wij waarlijk vrij zouden zijn van onszelf en de wereld om ons heen. Wat een liefde. Met Christus gestorven en opgestaan in een nieuw Leven met Hem

Wat één zinnetje al niet kan doen....Vertrouw alleen!!!

Door uw geloof in Hem bent u gered en dat komt door zijn genade. Dat is niet uw eigen verdienste, maar een geschenk van God. Niemand zal zich erop kunnen beroemen het zelf gepresteerd te hebben. Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen. (Efeze 2: 8-10)